سزوار نيست كه شخصى حريص پيشواى مسلمانان شود؛ چرا كه چنين كسى در اموال ايشان طمع خواهد كرد.[1] اين روايات در واقع هشدار به جامعه‌ى اسلامى است كه در انتخاب سياست‌مدار، كسى را در نظر بگيرند كه شايسته‌ى امانتدارى باشد؛ يعنى اشخاصى را برگزينند كه به بيمارى‌هايى مانند خشم، كينه، حسد، طمع و تجمل‌گرايى مبتلا نباشند؛ زيرا تجمل‌گرايى باعث مى‌شود كه سياست‌مدار نتواند به درستى عدالت را در جامعه برقرار كند و خود هميشه به دنبال چيزى برتر و والاتر باشد.

همين‌طور سياست‌مدار نبايد به دنبال هوس و خواهش نفسانى خود باشد؛ زيرا اين گونه اعمال باعث مى‌شود سياست‌مدار از راه خدا و از مسير حق و عدالت خارج شود. در روايتى از امام على (ع) آمده است:

كسى شايسته‌ى امامت است كه با چيزى از امور دنيوى سرگرم نمى‌شود.[2] مراد از سرگرمى، لهو و لعب است، نه سرگرمى‌هاى مثبتى مانند ورزش و تفريح سالم.

5) ظلم‌

ظلم به معناى انحراف از جايگاه واقعى امور، در عقيده و اخلاق و عمل است. يكى از آفاتى كه ممكن است سياست‌مدار به آن مبتلا شود، ظلم است؛

[1] - همان، خطبه 164.

[2] - بحار الانوار، 25/ 164.