وى در ادامه مى‌نويسد:

«دين مجموعه‌ى است از احكام، عقايد و ارزش‌هايى كه از سوى خداوند براى هدايت بشر و تأمين سعادت دنيا و آخرت بر پيامبر نازل گرديده است».[1] بنابراين، دين روش مخصوصى در زندگى است كه صلاح دنيا را به طورى كه موافق كمال اخروى و حيات دائمى حقيقى باشد، تأمين مى‌نمايد. پس دين عامل اصلى و اوليه‌ى وحدت، يگانگى، اجتماعى شدن و اجتماعى ماندن انسان است كه زاده‌ى وحى مى‌باشد؛ علاوه بر آن كه آشنايى اندكى با زبان قرآن كافى است تا دريابيم كه اسلام از تبيين مسائل سياسى و اجتماعى فروگذار نكرده است و در حيطه‌ى قوانين مدنى، جزائى، بين‌المللى و نيز درباره‌ى عبادت‌ها و اخلاق فردى، بسيار سخن گفته است و براى زندگى خانوادگى، ازدواج، تربيت فرزند، تجارت و معاملات نيز حكم و دستورالعمل دارد.

تعريف سياست:

همان‌طور كه گفته شد، سياست يعنى «اتخاذ تدابيرى جهت اداره‌ى جامعه‌ى انسانى و هدايت آن به سوى تعالى».

اكنون با توجه به مفهوم دين و سياست، به خوبى مى‌توان دريافت كه در اسلام رابطه‌ى دين و سياست، يك رابطه‌ى منطقى و ماهوى است و اين دو، لازم و ملزوم يكديگرند و جدايى‌ناپذير مى‌باشند؛ زيرا اولا، احكام و مقررات دين، تمامى شؤون زندگى انسان را در بر مى‌گيرد و از آنجايى كه راهنمايى و هدايت انسان از جانب خداوند همه جانبه و فراگير است، سعادت واقعى آدمى‌

[1] - مصباح، محمد تقى، نظريه سياسى اسلام. قم: مؤسسه آموزش و پژوهشى امام خمينى( ره)، ج 1، ص 36.