مى‌كنيد؟ گفت: مثل گذشته مشغول تربيتِ گاو هستم! ...

ادب شاگرد در برابر استاد، در نوع نگاهش، سؤالش، جوابش، نشست و برخاستش، ورود و خروجش، گوش دادن ودرس خواندنش و حفظ حرمت استادش آشكار مى‌شود.

مرحوم شهيد ثانى در كتاب «مُنية المريد»، از جمله آداب شاگرد نسبت به استاد را عبارت مى‌داند از: ارج نهادن به استاد، تواضع در برابر او، يادكرد محترمانه از وى، سپاسگزارى از ارشاداتِ استاد، تحمل جفا و تندى او، آمادگى روحى و ذهنى براى درس، جلوس مؤدّبانه در محضر او، مراقبت از حركات و حالات خود در حضور استاد، تنظيم و تلطيف صدا و گفتار، ناديده انگاشتن لغزش‌هاى گفتارى او، تمركز حواس و استماع دقيق، عدم تكرار سؤال‌هاى فرساينده، سؤال به موقع، شهامت در اعتراف به عدم درك مطلب علمى و ... بسيارى نكات و آداب ديگر. و مى‌افزايد: «اظهار خاكسارى در برابر استاد، خود نوعى عزت و سرافرازى است. خضوع شاگرد در برابر استاد، افتخارى است براى او و تواضعش موجب رفعت و بلند پايگى او مى‌گردد. حفظ حريم استاد و بزرگداشت مقام او، همچون شهد و شيرينى عسل، گوارا و لذت بخش است ...».[1]

اين گونه است كه علم آموختن، ارزش مى‌يابد و دانشجو مقرّب و معزّز مى‌شود و سايه رحمت الهى و بال فرشتگان، بر سرش مى‌گسترد.

[1] - آداب تعليم و تعلم در اسلام، ص 324