نكبت مبتلا گرديد و دودمان خود را منقرض نمود.

از اين جهت بود كه حضرت رسول اكرم- صلّى اللّه عليه و آله و سلّم- به غزات و مجاهدين جيش اسلامى اكيدا سفارش مى‌فرمايد كه در غزوات و در غير غزوات به هر قومى كه تسلط به هم رسانيديد و يا مملكتى و شهرى را فتح نموده و به تصرف درآورديد، هر چند كفّار حربى باشند، البته به معابد آنها اسائه ادب ننماييد و بر تجليل علما و رهبانان و كشيشان آنها بيفزاييد، و زنان آنان را در پرده عصمت محافظت نماييد و عجايز ايشان را از قبيل پيرمردان و اطفال در زحمت مياندازيد و با ايشان به رفق و مدارا سلوك نماييد.

بديهى است، اين مسأله در عالم سياست و حفظ نوع بشريّت چه اندازه اهميت دارد و براى تأليف قلوب- چه شريعتى و چه مملكتى- چه اثرها خواهد بخشيد. پس هركس كه به مخالفت اين دستور اقدامى نمايد به نكبت و ذلّت دوچار خواهد گرديد، چنانچه در زمان قبل به واسطه سوء رفتار به اين امور گرفتار شدند.

مثلا حضرت سليمان- عليه السلام- بعد از اينكه مأمور به تعمير بيت المقدس شد، از بدايع صنايع و غرايب هنر در بنا و تعمير آن مضايقه نفرمود. ديوان و متمرّدان به آن خانه قدس، رشك و حسد بردند و از براى تخريب آن بنا، كمر بستند، ولى به مقصود نايل نگرديدند، تا در زمان بخت النصر كه نسبت به بنى اسرائيل و انبيا و علماى ايشان آن مقدار[1] اهانت و اسائه ادب نمود و نسبت به بيت المقدس جسارت ورزيد، چه مقدار به نكبت و ذلّت مبتلا و به چه زحمت او را كشتند و به بدى، مكافات خود را ديد.

و همچنين قبل از بعثت حضرت ختمى مرتبت، ابرهة بن صباح- كه از طرف نجاشى در حبشه حكومت داشت و سلطنت [مى‌] نمود- مترصد تخريب خانه كعبه گرديد. جهت آن بود كه ديد اعراب از اطراف، در موسم معيّنى قصد آن خانه مى‌نمايند و از زيارت و طواف و تعظيم و تجليل، چيزى فروگذار ندارند. آتش نخوت در طبيعت او اشتعال به هم رسانيد و عرق حميّت جاهليت به حركت آمد. در مقابل خانه كعبه- در صنعاى يمن كنيسه ساخت و وجوه مردم و نفوس اعراب را متوجّه به آن كنيسه نمود و اعراب را از

[1] - اصل: مقدر.