[واقعات از تهران تا بارگاه رضوى‌]

بسم اللّه الرحمن الرحيم‌

سالهاى سال بود كه در ميدان خيال، توسن آمال مى‌تاختم و با حريف عشق به محبّت عتبه‌بوسى خانواده عصمت، نرد شوق زيارت بقاع متبرّكه ايشان را مى‌باختم.

در عنفوان جوانى- كه ايام كامرانى است- در سنه 1297 [ق‌]، يك سفر به مدّت يازده ماه در آستان ملائك پاسبان گوشوار عرش اللّه، حضرت ابا عبد اللّه- عليه السّلام- رخساره مذلت سوده و گوى سعادت ربودم و در سنه 1313 [ق‌]، مجددا اين دولت بزرگ و نعمت سترگ را بهره‌مند گرديدم و در مدّت هفت ماه، در آن مكان عرش آستان به عجز و لابه، آب از ديدگان بر دامان ريختم و به ذيل عنايتش درآويختم.

در بالاى سر آن برگزيده اللّه- كه محل اجابت هر دعاست- مستدعى شدم كه به زيارت عتبه مقدسه امام ثامن- كه ضامن حوائج هر مؤمن است- مشرف شوم. به مضمون: وَ عَسى‌ أَنْ تُحِبُّوا شَيْئاً وَ هُوَ شَرٌّ لَكُمْ‌[1] حكمت مقتضى نگرديد تا در اين اوان‌

[1] -« و چه بسا چيزى را دوست داشته باشيد و آن به زيان شما باشد» بقره 2/ 216.