اين نكته را هم- كه براى من واقعاً يك نگرانى است- بارها به برادران دانشگاهى كه مى‌آيند و مى‌روند، گفته‌ام كه حتّى در بعضى از مشاغل و مسئوليتها، جاهايى هست كه خالى بودن آن مسئوليت، بهتر از اين است كه بعضى از افراد بيايند. البته همه جا اين‌طور نيست؛ بعضى از جاها اين‌طور است كه ما نمى‌گوييم اگر متعهد و غيرمتعهد مساوى بودند، ما متعهد را مى‌آوريم؛ نه، حتّى اگر نامساوى هم باشند، غيرمتعهد را نمى‌آوريم.

البته بعضى از مشاغل اين‌طور است؛ در كل كشور زياد نيست. در بحثهاى دانشگاهى، شايد قدرى بيشتر باشد. بنابراين، همين‌طور است كه شما مى‌گوييد و عقيده‌ى ما هم همين است. به دستگاه‌هاى فرهنگى كشور سفارش هم مى‌كنيم كه اگر در مواردى تخلفى بشود، بايد افرادى كه متوجهند، مورد را ببينند و اگر لازم باشد مثلا كسى نظر بدهد و تصميمى بگيرد، به او منتقل بكنندكه مباداخداى ناكرده كارى انجام بگيردكه برخلاف مصلحت باشد.

مواظبت از فضاى دانشگاه از آشفتگى‌

شما برادرانى كه در دانشگاه‌ها تدريس مى‌كنيد، مواظب باشيد كه فضاى دانشگاه را آشفته نكنند. خود شما تا پريروز در آنجا دانشجو بوديد و مى‌دانيد كه دانشگاه يعنى چه. دانشگاه، يك محيط آشفتگى‌پذير است؛ طبيعتش اين است. يعنى مادامى‌كه دانشگاه جاى جوانانى است كه فاصله‌ى سنى تقريباً مشخصِ هفت، هشت، ده ساله دارند و مادامى‌كه در دانشگاه، دانش و به تبع آن روشنفكرى، در اين سن به اين نسل منتقل مى‌شود، همواره بايد از دانشگاه انتظار برانگيختگى داشت. برانگيختگى بد نيست- چيز خوبى است- اما در شرايطى هم ممكن است بر اين برانگيختگى، آثار بدى مترتب شود.

دانشگاه؛ حركت و سكون‌

در چنين محيطى كه برانگيختگى آسانترين چيز است، هر كسى بايد سعى كند كه در آنجا انفجار ايجاد نكند و برانگيختگىِ بد را زمينه‌سازى ننمايد. الان اين دانشگاه مى‌تواند به وسيله‌اى بسيار فعال براى حركت و اميد مردم، براى پشتيبانى از دستگاه و حكومت و دولت، و به عنوان وسيله‌اى براى روشنگرى ذهنى مردم به كار برود. همچنين مى‌تواند وسيله‌اى براى اغتشاش و ايجاد آشوب و نااميدى و سرخوردگى‌