بشود، مگر مردم و نواميس آن كشور ديگر حرمتى دارند؟ اين نيروها، با مسلمانان ساكن حجاز و عربستان، چه خواهند كرد؟

وقتى در نقطه‌اى براى خودشان پايگاه درست كردند و بر كل منطقه اشراف پيدا نمودند، روزبه‌روز قدرت خودشان را توسعه مى‌دهند و قلدريشان را بيش از پيش مى‌كنند. حضور امريكايى‌ها، براى آن ملت بيچاره و ملتهاى منطقه، مگر ارزان تمام مى‌شود؟ ولى خودشان را مجبور مى‌دانند. دولت عربستان احساس مى‌كند كه مجبور است. كويتى‌ها هم اگر فكر مى‌كردند كه چنين چيزى پيش مى‌آيد، به امريكا و ديگران پول مى‌دادند، تا بيايند از آنها دفاع كنند! چرا؟ چون در آنجا، چيزى به نام اراده و رأى و خواست ملت نيست. حكومت در آنجا، بر دوش م- ردم- نه زير پاى مردم- است.

سكوى اعتلا

در يك نظام درست، حكومت مثل سكويى براى مردم است كه روى آن سكو پامى‌گذارند، تا اعتلا پيدا كنند. يك حكومت خوب و شجاع، يك دولت دلسوز، مايه‌ى عزت مردم خودش است. ملت ايران به خاطر عظمت امام بزرگوارمان، در دنيا عظمت پيدا كرد. مسئولان و رهبران و دولت خوب، اين است. اما دولت بد، آن دولتى است كه بر دوش مردمِ خود سوار مى‌شود، به سر آنها مى‌زند، بارى بر گردن آنهاست و وزر و وبالى براى آنها مى‌باشد. متأسفانه وقتى اسلام در كشورى زنده نبود و حاكميت نداشت، آن‌طور مى‌شود. اينها براى ما عبرت است.

محكوم كردن تجاوز صدام و امريكا

مواضع ما، مواضع ثابتى است. ما مثل كشورها و دولتهاى ديگر، مواضع متغير نداريم. شنيديد كه دولتمردان عزيز و مسئولان دلسوز و انقلابى و فداكار ما، مواضع جمهورى اسلامى را قاطع بيان كردند. ما تجاوز را، هم از صدام و هم از امريكا، بشدت محكوم مى‌كنيم. ما اين ادعاهايى را هم كه امروز صدام و امثال او مى‌كنند كه ضد امريكا هستند، حرفها و شوخى‌هاى بى‌مزه و بى‌تأثيرى مى‌دانيم. ما مى‌گوييم اگر شما راست مى‌گوييد و ضد امريكايى هستيد، بياييد اين نظامى‌هاى خودتان را از خاك كشورى كه پايگاه مبارزه با امريكا بوده، بيرون ببريد. چرا تاكنون عقب‌نشينى نكرده‌ايد؟