مسئله، جدايى دين از علم در كشور ما بود. علما و دانشمندان و محققان علوم طبيعى در كشور ما، از دين جدا ماندند و در نتيجه به درد مردم و كشور و ملتشان نخوردند. خوبترها و بهترين‌هايشان رفتند و براى بيگانگان مفيد واقع شدند. عده‌اى هم در همين‌جا بودند و براى بيگانه‌ها كار كردند. روشنفكرانى كه در همين دانشگاه‌ها درس خواندند، همان‌ها بودند كه در طول حكومت پهلوى، اداره‌ى اين كشور را به خائنانه‌ترين وجهى برعهده داشتند و به اين ملت خيانت كردند. اينها، متخرجان همين دانشگاه‌ها بودند و خدا رحم كرد كه انقلاب اسلامى پديد آمد. آن نسلى كه بتدريج از روشنفكران متأخر اين جامعه فارغ‌التحصيل شده بودند و به سمت كارهاى سياسى مى‌رفتند، به‌قدرى نسل بى‌ريشه و بى‌اعتقاد و بى‌پيوندى بودند كه خدا مى‌داند اگر آنها بر سر كار مى‌آمدند، با اين ملت و اين كشور چه مى‌كردند. هست و نيست و بود و نبود اين ملت را مى‌سوزاندند و از بين مى‌بردند! خدا را شكر كه آنها مهلت پيدا نكردند و انقلاب اسلامى آمد و آن سلسله و طومار را درهم دريد.

وحدت حوزه و دانشگاه، يعنى حركت پابه‌پاى علم و دين‌

در نظام اسلامى، علم و دين پابه‌پا بايد حركت كند. وحدت حوزه و دانشگاه، يعنى اين. وحدت حوزه و دانشگاه، معنايش اين نيست كه حتماً بايستى تخصصهاى حوزه‌اى در دانشگاه و تخصصهاى دانشگاهى در حوزه دنبال بشود. نه، لزومى ندارد. اگر حوزه و دانشگاه به هم وصل و خوشبين باشند و به هم كمك بكنند و با يكديگر همكارى نمايند، دو شعبه از يك مؤسسه‌ى علم و دين هستند. مؤسسه‌ى علم و دين، يك مؤسسه است و علم و دين باهمند. اين مؤسسه، دو شعبه دارد: يك شعبه، حوزه‌هاى علميه و شعبه‌ى ديگر، دانشگاه‌ها هستند؛ اما بايد با هم مرتبط و خوشبين باشند، با هم كار كنند، از هم جدا نشوند و از يكديگر استفاده كنند. علومى را كه امروز حوزه‌هاى علميه مى‌خواهند فرا بگيرند، دانشگاهى‌ها به آنها تعليم بدهند. دين و معرفت دينى را هم كه دانشگاهى‌ها احتياج دارند، علماى حوزه به آنها تعليم بدهند. سرّ حضور نمايندگان روحانى در دانشگاه‌ها، همين است. چه قدر خوب است كه اين ارتباطها، برنامه‌ريزى و سازماندهى بشود. اين، يكى از بهترين و طبيعيترين وحدتهاست.

روحانى و دانشگاهى‌

مى‌دانيد كه در دوران اختناق و در آن هنگامى كه دستگاه جبار براى جدا كردن روحانيون از