داشتند- آنها هم با عواملشان، با كسانشان، با سياستمداران و با تجارشان اينجا كار مى‌كردند. صحنه‌ى سياست و اقتصاد و نيروى مسلح ايران در مشت امريكايى‌ها بود! مردم اين را مى‌فهميدند. امام از سال 41 و 42 به اين مطلب تصريح كردند.

انقلاب ضد امريكايى‌

پس وقتى مبارزه در سال 57 پيروز شد و انقلابِ پيروزمند به ثمر رسيد، در حقيقت يك انقلاب ضدامريكايى به ثمر رسيده بود. درست است؟ حالا شما ببينيد، اينجا ملت ايران و انقلابيون حق داشتند با عوامل امريكايى در اين كشور چه‌كار كنند؟ خيلى كارها مى‌توانستند بكنند؛ اگر هم مى‌كردند، كسى ملامتشان نمى‌كرد، چون شانزده سال با امريكايى‌ها مبارزه كرده بودند و كتك خورده بودند. هيچ كس نمى‌گفت كه چرا شما با امريكايى‌ها اين كار، يا آن كار را كرديد.

در عين حال- درست توجه كنيد- بعد از آن كه انقلاب پيروز شد، انقلاب و مسئولين و شخص امام بزرگوار، نسبت به امريكايى‌ها در اين كشور حداكثر ارفاق را كردند. سفارتشان سر جاى خودش محفوظ بود، اينجا كاردار داشتند- اول سفير داشتند، بعد كاردار داشتند.

لانه‌ى جاسوسى‌

چند نفر از آنها را روزهاى اول انقلاب- 22 بهمن و 23 بهمن و اينها- اين جوانهاى پرشور انقلابى دستگير كردند و آنها را به آن مدرسه‌اى آوردند كه امام (رضوان‌الله‌عليه) در آنجا وارد شدند- مدرسه‌ى رفاه و مدرسه‌ى علوى- بعد امام به آن دست اندركارهايشان پيغام فرستادند كه مبادا كسى به آنها تعرض كند؛ هيچ‌كس به آنها تعرض نكند. آنها را يكى‌يكى ول كردند و رفتند. اول عده‌اى از آنها از كشور خارج شدند، بعد هم سفارتشان اينجا مشغول كار و فعاليت بود.

شما ببينيد، اين رفتار انقلاب و اين ملت نجيب و آن امام كريمِ بزرگوارِ پراغماض، با امريكايى‌ها در ايران بود؛ در حالى كه عرض كردم اگر از سوى مردم و انقلابيون پرشور و شخص امامى كه مظهر صلابت و قدرت بود، هر تصميمى نسبت به آنها گرفته مى‌شد، كسى در دنيا ملامت نمى‌كرد و