روحانى و تحقق دانشگاه اسلامى‌[1]

بسم‌الله الرّحمن الرّحيم‌

لازم دانستيم كه به آقايان محترم، عرض تشكرى بكنيم. و اميدواريم كه خداوند متعال، به همه‌ى شما آقايان محترم، توفيق دهد تا بتوانيد اين امر مهم و اساسى را، كه به نسل روبه رشد و روبه آينده‌ى كشور و حفظ ديانت و حفظ صفاى معنوى او ارتباط پيدا مى‌كند، به بهترين وجه پيش ببريد و به پايان برسانيد.

تولد دانشگاه و دين‌

بنده، از همه‌ى آقايان، به خاطر قبول مسئوليتِ، ارتباط با دانشگاه‌هاى كشور، تشكر مى‌كنم. واقعيت اين است كه دانشگاه‌هاى ايران، روزى متولد شدند، كه در فضاى اين كشور، از دين، خبرى نبود. نه اينكه كسى متدين نبود! چرا، در مساجد و در محيطها و مدارس دينى و منازل علما، دين حاكم بود. لكن در آن بخش از كشور كه براى آن، و به منظور هدف‌دهى به آن نسل و آن مجموعه، دانشگاه تشكيل مى‌شد، دين، مطلقاً حاكميت نداشت. در كل كشور هم، كه معلوم است؛ با دينْ مبارزه مى‌شد. اگر چه بچه‌هاى خودِ ما (يعنى همين بچه مسلمانها) به همان دانشگاه‌ها رفتند، و اگر چه بسيارى از اساتيد و گردانندگان امور دانشگاه‌ها، حتى در دوران گذشته هم، مسلمان بودند؛ لكن هيچكدام از اين دو عامل (يعنى وجود دانشجو و استاد مؤمن)، نمى‌توانست بر بافت و بنيان و شاكله‌ى دانشگاه، تأثير بگذارد. شاكله‌ى دانشگاه، همانى است كه بنيانگذارى كردند. اما امروزْ بايد آن شاكله، به شاكله‌ى اسلامى تغيير پيدا كند. اين، يك امر قطعى است.

[1] - بيانات در ديدار مسئولان دفاتر نمايندگى ولى فقيه در دانشگاه‌هاى كشور 8/ 2/ 1373.