شرط رابطه با امريكا

اظهارات امريكايى‌ها را مى‌بينيد- امروز و ديروز- رئيس جمهور دموكرات و رئيس جمهور آن طرفى و رجال گوناگون امريكا، همه اين حرف را مى‌زنند؛ هيچ كدام نمى‌گويند كه ما مى‌خواهيم با ايران رابطه برقرار كنيم. نه، صحبت رابطه كه مى‌شود، بنا مى‌كنند به شرط و شروط گذاشتن- كه اگر چنين بشود، اگر چنان بشود- بنده يك وقتى گفتم كه بين حرف ما و حرف امريكايى‌ها، از زمين تا آسمان فاصله است؛ ما مى‌گوييم شكل اينها را نمى‌خواهيم ببينيم، رابطه‌ى با اينها را تا آخر نمى‌خواهيم داشته باشيم، آنها مى‌گويند اگر مى‌خواهيد با ما رابطه داشته باشيد، بايد اين كار را بكنيد و آن كار را بكنيد. اصلا چه نسبتى بين اين دو حرف هست؟!

گويا دارند با كشورى صحبت مى‌كنند كه آن كشور، ده واسطه انداخته است كه مى‌خواهيم با شما رابطه داشته باشيم! شرط مى‌گذارند! چه شرطى آقا؟ ما براى رابطه با كشورى كه آن همه فجايع، پشت سر او و در تاريخ او وجود دارد، شرط داريم؛ شرط ما توبه‌ى آن كشور است، شرط ما قطع آن همه فاجعه آفرينى براى دنياست. حالا شما مى‌آييد براى ما شرط مى‌گذاريد؟! رابطه را مشروط مى‌كنند، اما مذاكره را غير مشروط! درست توجه بكنيد. بنده دلم مى‌خواهد اين جوانهاى ما، شما دانشجوها- چه دختر و چه پسر- و حتى دانش‌آموزهاى مدارس، روى اين ريزترين پديده‌هاى سياسى دنيا فكر كنيد و تحليل بدهيد. فرض كنيم تحليل هم بدهيد كه خلاف واقع باشد؛ باشد. خدا لعنت كند آن دستهايى كه تلاش كرده‌اند و مى‌كنند كه قشر جوان ما و دانشگاه ما را غير سياسى كنند.

كشورى كه جوانهايش اصلا در باغ مسائل سياسى نيستند، مسائل و جريان‌هاى سياسى دنيا را مى‌فهمند و تحليل درست ندارند، مگر چنين كشورى مى‌تواند بر دوش مردم حكومت و حركت و مبارزه و جهاد بكند؟! بله، حكومت ديكتاتورى باشد، مى‌شود.

آرزوى ديكتاتورها

صرفه‌ى حكومتهاى ديكتاتور دنيا به اين است كه مردم سياسى نباشند، مردم درك و تحليل سياسى و