برجستگى ايرانى‌ها

من از افراد متعددى شنيده‌ام كه امروز هم در مراكز تحقيقى عالم، هرجا كه ايرانى‌ها هستند- چه دانشجويان و چه محققان ايرانى- مى‌درخشند. اساساً ايرانى‌ها برجسته‌اند. شايد تعداد خوبهاى بعضى كشورها بيشتر از ماشد؛ اما برجسته ندارند. از زمان ناصرالدين شاه تا محمّدرضا شاه- كه خداوند تك‌تك آنان را لعنت كند- استعدادها را كوبيدند. آنها يكى از يكى بدتر بودند. قبل از آنها هم همين‌گونه بودند؛ اما فعلا به قبلى‌ها كارى نداريم. آنهايى را كه مى‌دانيم ضربه‌شان مستقيم به همه‌ى وجود ما مى‌خورد و آن را لمس مى‌كنيم، همين‌ها هستند. آنها روزبه‌روز بدتر كردند و ما را تا حضيض بدبختى عقب كشاندند.

تزريق روح تحقيق پارسايانه‌ى بى‌عوض‌

آن رژيم منحوسِ نكبتِ واقعاً پليد، معنويت و مادّيت و عزت و استعداد و همه چيز را از اين مردم گرفت. حالا شما مى‌خواهيد بر ويرانه‌هاى آنها بنا كنيد؛ زحمت دارد و خيلى بايد تلاش كنيد. بايد روح تحقيق پارسايانه‌ى بى‌عوض را تزريق كنيم، تا براى تحقيق، دنبال پاداش نباشند؛ چون اصلا تحقيق، پاداش واقعى ندارد. مثلا اگر آدم بخواهد به پاستور، به خاطر كشف ميكرب پول بدهد، به نظرتان چقدر بايد بدهد؟ آيا اصلا مى‌شود براى او پولى معين كرد؟ آيا قابل مقايسه است؟ بنابراين، امثال پاستور هم هيچ‌وقت براى پول تحقيق نكردند. اگر براى پول تحقيق مى‌كردند، حقيقتاً به اينجا نمى‌رسيدند. اروپايى‌ها اين حسن را داشتند؛ كمااينكه دانشمندان قديمى ما هم همين‌طور بودند. شما ببينيد، امثال محمّدبن زكرياى رازى- آن عالم آن‌چنانى- در فقر و تنگدستى مى‌ميرند؛ ولى ماها تا يك كار مى‌كنيم، فوراًمى‌گوييم پولش چقدر شد؟! معلوم است كه به جايى نمى‌رسد!

ان‌شاءالله آن پروژه‌ى «يامهدى» شما، اگر اين خصوصيات باشد، خيلى زودتر و بهتر از اين تمام خواهد شد و به جايى خواهد رسيد. ان‌شاءالله موفق باشيد.

والسّلام عليكم و رحمه اللّه و بركاته‌