كسانى كه وقت هم نمى‌كنند به مسجد بروند، اما دورادور مى‌دانند و از ديگران شنيده‌اند كه اين آقا، چه آقاى خوبى است، اشاره كند كه فلان كار بايد انجام بگيرد، نه بودجه مى‌خواهد، نه قدرت قانونى مى‌خواهد و نه بخشنامه لازم دارد؛ آن كار طبق نظر و گفته‌ى او انجام خواهدگرفت.

در مسجد دانشگاه، اگر اين روحانى صاحب اين مسجد بشود و به آنجا برود و بنشيند بحث كند، حتماً دانشجويان جذب مى‌شوند. البته ممكن است مدتى نيايند و عده‌اى بدجنسى كنند؛ ليكن اصلا دانشجو، به يك نفر كه مثل پدر با او برخورد كند و مشكلاتش را مرتفع سازد، احتياج دارد. اگر چنين روحانى‌اى در آنجا باشد، اصلا امكان ندارد كه دانشجويان مراجعه نكنند. اين دانشجو قهرا مراجعه مى‌كند؛ چون عقده‌ى روحى دارد.

نفوذ معنوى روحانى در دانشگاه‌

جوانى، چيز عجيبى است. همه‌ى آقايان دوره‌ى جوانى را گذرانده‌اند و مى‌دانند كه آن احساسات دوران جوانى، اصلا يك تكيه‌گاه روحى را مى‌طلبد. اين آقا در آنجا نشسته، با عقل و معرفت و منطق و متانت و بلندنظرى و سعه‌ى صدر، حرف را بشنود و جواب بدهد؛ مشترى اول و دوم و سوم و ... «مشترى بر وى بجوشد». آن وقت است كه اين آقا، صاحب نفوذ معنوى در دانشگاه خواهد شد. حالا رئيس دانشگاه، يا رئيس فلان ارگان انقلابى، يا رئيس فلان انجمن، گيرم كه حرف ديگرى بزنند؛ آن چيزى كه اين شخص مى‌گويد، آن خواهد شد. وقتى كه گفته شد، اگر پاى درس آن آقا برويد، من بر دين شما مى‌ترسم، دانشجو ديگر پاى درس آن آقا نمى‌رود. وقتى كه گفته شد، اين رئيس به درد اين دانشگاه نمى‌خورد، بچه‌ها ديگر او را به رياست قبولش نمى‌كنند. تأثير نفوذ كلمه، اين‌طورى خواهد شد.

روحانى و رئيس دانشگاه‌

البته طبيعى است كه در جمهورى اسلامى، يك روحانى خوب، كارى هم نمى‌كند كه اسباب زحمت دستگاه دولتى و اداره كننده‌ى كشور بشود و براى رئيس دانشگاه، مشكلى پيش بيايد. من نمى‌خواهم كه خداى نكرده در ذهن‌ها اين‌طور جاى بگيرد؛ ليكن از اين جهت عرض مى‌كنم كه يك روحانىِ آن‌طورى، مالك قلوب دانشگاهيان، يا جمع كثيرى از آنان و بخصوص جوانان خواهد شد. اين، خوب‌