احمدى: بله، مثلًا در سال 1341 وقتى كه رژيم پهلوى خواست سياست تغيير ساختار اجتماعى و فرهنگى را به مرحله اجرا بگذارد و به نوعى به مبارزه فرهنگى و دينى در برابر اسلام و مسلمانان دست زد. مخالفت مردم و روحانيون مذهبى، چيزى بيشتر از اعلاميه و تجمع مسالمت‌آميز نبود، ولى حكومت در بدترين اقدام خشونت‌بار به چند مركز مذهبى، حمله‌اى گستاخانه كرد و چند نفر را كشت و قرآن‌ها و كتب مقدس دينى را آتش زد، طبيعى است در چنين وضعيتى، عكس‌العمل مردمى شديدتر خواهد شد.

جعفرى: ولى استاد! در پانزده خرداد، مردم دست به خشونت زدند.

احمدى: كدام خشونت، خشونت با چى؟ آيت‌الله خمينى در مدرسه‌اى در قم، يعنى در همان مدرسه فيضيه، سخنرانى كرد. اتفاقاً شاه را نصيحت كرد كه استقلال كشور را به آمريكا و اسرائيل نفروشد و مجرى سياست‌هاى امريكا و اسرائيل نباشد. تجمع مردم كاملًا مسالمت‌آميز بود، شما كدام مورد خشونت از طرف دويست هزار مردمى كه به اقرار ساواك اجتماع كردند سراغ داريد ...

جعفرى: يعنى واقعاً تجمع مخالفان مذهبى بدون خشونت بود؟

احمدى: من يك معلم تاريخ هستم. به مردم و سرزمينم علاقمندم. نه در اسناد ساواك، نه در گزارش‌هاى خبرى همراه با پروپاگاندهاى سياسى، در هيچ مورد سخنرانى آيت‌الله و تجمع‌هاى طرفداران وى، شما اعمال خشونت را نداريد. اگر پيدا كرديد متشكر مى‌شوم كه به من اعلام كنيد.

جعفرى: ولى روز بعد از سخنرانى، قيام گسترده‌اى صورت گرفت.

احمدى: بله. آن هم وقتى كه نيمه‌شب آمدند مرجع تقليد مورد علاقه مردم، يعنى امام خمينى را مخفيانه دستگير كردند و به جاى نامعلومى بردند. اين براى مردم شيعه بسيار اهميت دارد كه با مراجع تقليد آن‌ها چگونه برخورد شود. واقعيتى‌