توحيد ربوبيّت خود داراى دو قسم است؛ يكى ربوبيّت تكوينى و ديگرى ربوبيّت تشريعى.

ربوبيّت تكوينى بدين معنى است كه تنها خداوند، قادر بر خلق و آفرينش و اداره عالم هستى و موجودات آن است. ربوبيّت تشريعى نيز يعنى خداوند متعال كه ربّ تمام موجودات هستى است، حقّ قانونگذارى و وضع احكام و مقررّات را براى عالم هستى و از جمله افراد بشر دارد.

خداوند حكيم كه هر عمل او از روى حكمت است و ربّ‌العالمين است، اين اختيار را دارد كه هر گونه صلاح مى‌داند در مربوب خود تصرّف نمايد. تصرّف، گاه در خلق و آفرينش هستى عالم و موجودات است كه به آن ربوبيّت تكوينى و گاه در مربوب به شكل وضع قانون و احكام مى‌باشد كه به آن ربوبيّت تشريعى مى‌گويند.

نكته‌اى كه تذكّر و دقت در آن لازم است اينكه، اعتقاد به همه مراتب توحيد واجب است و اگر كسى به يكى از آن مراتب، معتقد نباشد نمى‌توان نام او را موحّد واقعى نهاد. حتّى اگر كسى اعتقاد به توحيد ذات، خالقيّت، عبادت و ربوبيّت تكوينى داشته باشد امّا مرتبه ربوبيّت تشريعى را انكار نمايد، مسلمان نيست؛ چرا كه مبتلا به شرك در تشريع است.

ابليس، هم معتقد به توحيد ذات، خالقيّت و عبادت بود و هم معتقد به ربوبيّت تكوينى، امّا آنچه سبب كفر وى شد، انكار ربوبيّت تشريعى خداوند بود. در واقع؛ او اعتقاد داشت كه خداوند حق ندارد از موجودى شريف (كه از آتش خلق شده) بخواهد بر موجودى ضعيف (كه از خاك آفريده شده) سجده كند.

با بررسى مراتب توحيد، به خصوص ربوبيّت تشريعى، روشن شد كه هر گونه تصرّفى در عالم هستى از آنِ خداست. مسأله قانونگذارى نيز كه يك نوع تصرّف در مخلوقات خداوند است، از آن خداوند متعال مى‌باشد