اسم الکتاب : دولت يار (نقد و بررسى كتاب آخرت و خدا، هدف بعثت انبياء) المؤلف : حامدنيا، رسول الجزء : 1 صفحة : 54
قرار داده شده و انسان بر اساس نيازهاى خود
به كشف و استفاده از آنها مشغول است و آنچه مورد رفاه و آسايش انسان مىشود. به
تعبير قرآن كريم، همه اين نعمتها و مواهب الهى مسخّر انسان قرار داده شده و براى
انسان آفريده شده است.[1]
دين اسلام به بهرهبردارى و استفاده از نعمتهاى دنيوى تأكيد و هرگونه
رهبانيت و دنياگريزى را رد مىكند. در واقع؛ به هر دو بعد انسان (جسمانى و معنوى)
توجه داشتهاست و در موارد مختلف كسانى را كه نعمتهاى مادى را بر خود حرام
كردهاند، مورد سرزنش قرار داده، مىفرمايد:
«قُلْ مَنْ حَرَّمَ زينَةَ اللّه الَّتى اخْرَجَ لِعِبادِهِ و
الطَّيِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ؛ بگو چه كسى زينتهاى الهى
را كه براى بندگان خود آفريد و روزيهاى پاكيزه را، حرام كرده است؟!»[2]
در آيه ديگر به گفتگوى بنىاسرائيل و قارون مىپردازد و مىفرمايد:
«در آنچه خدا به تو داده، سراى آخرت را طلبكن و بهرهات را از دنيا
فراموش مكن.»[3]
روايات زيادى نيز وجود دارد كه به بهرهبردارى از موهبات دنيوى سفارش
مىكند. امام صادق (ع) مىفرمايد:
«ليس مِنّا مَنْ ترك دنيا لاخرته و لا اخرته لدنياه؛ كسى كه دنيا را فداى آخرت يا آخرت را فداى دنيا نمايد از ما
نيست.»[4]
كار و كوشش و طلب روزىحلال تا آنجا مورد سفارش اسلام قرار گرفته كه
تلاشگر روزى حلال، مجاهد در راه خدا شمرده شده است.[5]
فردى در مقابل حضرتعلى (ع) زبان به سرزنش دنيا باز كرد. حضرت او را
مورد سرزنش قرار داد و دنيا را چنين معرّفى كرد: «دنيا مسجد محبّان خدا، نمازخانه
فرشتگان او، محل و فرودگاه وحى الهى، تجارتخانه دوستان و اولياى اوست كه به كسب
رحمت و طلب حق مىپردازند».[6]