اين نگرش به دين، در اثر برداشت غلطى است كه از ظاهر آيات و رواياتى كه بى‌اعتبارى زندگى دنيا را نسبت به زندگى آخرت مى‌رساند، صورت گرفته است. در عين حال، عواملى مانند اختلافات اجتماعى، نزاعهاى سياسى، ناامنى و محروميّت نيز به قوت گرفتن اين تفسير از دين كمك كرده است.

در كنار اين برداشت، تصّور ديگرى نيز از زهد اسلامى شده كه همان پرهيز از امور دنيوى و نعمتهاى آن براى رسيدن به معنويت است.

نقد تصوف: با بررسى دقيقتر، اين تفسير را خلاف دين مقدس اسلام مى‌بينيم. دين اسلام به عنوان دينى كامل و پويا، تمام ابعاد وجودى انسان را مورد توجه قرار داده است. انسان، اين مخلوق خداوند داراى دو بعد جسمانى و روحانى است كه هر كدام براى رشد و شكوفايى نيازهايى دارند. جسم براى بقا و زندگى نياز به غذا، مسكن، لباس و بهره‌ورى از نعمتهاى مادى دارد و در كنار آن روح براى تعالى و رشد نيازمند عبادت و معنويت است. بنابراين دينى كامل است كه مطابق فطرت، به هر دو جنبه نيازهاى انسانى توجه كرده باشد و اسلام چنين دينى است كه با مورد توجهد قرار دادن مسائل مادى و معنوى انسان، به هيچ وجه رهبانيت و بريدگى از مسائل دنيوى و اجتماعى را نمى‌پذيرد. گوياى اين مطلب درياى بيكران فقه و اخلاق اسلامى است كه به مسائل اجتماعى و دنيوى انسان نيز نظر دوخته و به بهره بردارى از نعمتهاى الهى دنيوى و فعاليتهاى اقتصادى براى رفع نيازمنديهاى خود و جامعه و شركت در فعاليتهاى اجتماعى تأكيد كرده است.

در قرآن كريم نه تنها كسانى كه نعمتهاى دنيوى را بر خود حرام كرده‌اند مورد سرزنش واقع شده‌اند[1] بلكه حتى به بهره‌بردارى از آنها

[1] - سوره اعراف، آيه 32.