«فنقول: ضرورة وجود الانبياء لتكميل الاشخاص بالعقايد الحقة و الاخلاق الفاضلة و الافعال المحمودة النافعة لهم فى عاجلهم و اجلهم و تكميل النوع باجتماعهم على الخير و الفضيلة و تساعدهم فى الامور الدينية و سياسية الخارجين عن جادة الخير و الصلاح»[1]

به اعتقاد خواجه نصير طوسى، پيامبران الهى براى دو چيز آمده‌اند:

1- تكامل افراد بشر با آموختن عقايد راستين، اخلاق و افعال نيك كه هم نفع دنيوى دارد و هم نفع اخروى.

2- تكميل نوع بشر و اصلاح جامعه با جمع كردن آنها بر كارهاى خير و نيك و كمك به آنها در امور دينى و سياسى.

علّامه حلّى نيز در بررسى دين و نبوّت، نظريه‌اى جامع ارائه كرده است و مى‌فرمايد: «از فوايد بعثت انبيا حفظ نوع انسان از تباهى است، به اينكه قوانين عادله براى معيشت دنيا جعل كنند، علاوه بر آنكه براى عبادت و آخرت قرار دادند مانند احكام معاملات، نكاح، طلاق، قضا و شهادت و امثال آن، و اين قسمت از شريعت فقط فايده دنيوى دارد و همه كس از عادل، فاسق، ظالم و پارسا به آن نيازمندند و ارزش آن پيش مردم بيش از ساير احكام و علوم دين است»[2]

با دقّت در كلام علّامه حلّى پى مى‌بريم كه؛ دليل نظريه جامع‌انگارى دين و بعثت انبيا، در خود دين و احكام آن نهفته‌است. با رجوع به متن دين درمى‌يابيم كه علاوه بر داشتن مسائل عبادى و فردى، مسائل اجتماعى و دنيوى بشر را نيز مورد توجه قرار داده و نظر خود را در آن‌باره بيان كرده است. بنابراين دين و اهداف‌بعثت‌انبيا، فقط در اموراخروى محصورنيست بلكه نسبت به شئون مختلف زندگى بشر، نظرى خاص ارائه مى‌دهد.

[1] - تلخيص المحصّل، ص 361.

[2] - حلّى، كشف‌المراد فى شرح تجريد الاعتقاد، ص 484.