پيروى از ائمه‌اطهار (ع) را نيز مطرح ساخته‌اند مانند: «

اطيعوا اللّه و اطيعوُا الرسول و اولى الامر منكم‌

؛ از خدا و پيامبر و صاحبان امر (ائمه‌اطهار (ع)) اطاعت كنيد».

در كنار آيات، پيامبر (ص) در رجوع به ائمه اطهار (ع) تأكيد فراوانى فرموده است كه از جمله آنها مى‌توان به روايت ثقلين، كه مورد قبول شيعه و سنى، است اشاره كرد.

در اين روايت، عترت و اهل بيت در كنار قرآن مطرح شده‌اند كه در واقع روشن‌كننده و مفسّر قرآن قلمداد مى‌شوند؛ بدون عترت، دستيابى به دين مبين امكانپذير نيست.

گفتيم كه تمام افعال امامان، حجّت است. در واقع؛ آنان بايد معصوم و از هر لغزشى به دور باشند تا تمام و افعال و كردار و گفتار آنان براى ما حجّت باشد. آيه ذيل به صراحت دلالت به عصمت ائمه‌اطهار (ع) مى‌كند:

«انما يريد اللّه ليذهب عنكم الرجس اهل البيت و يطهركم تطهيرا»

به اين ترتيب معصوم در هر حالى حق و حقيقت را بيان مى‌كند و سخن و فعل او حجّت مى‌باشد. در روايتى فردى از پيامبر (ص) سؤال مى‌كند:

«آيا آنچه را از شما مى‌شنوم حتّى در حال رضا و خشنودى بنويسم؟» حضرت (ص) پاسخ مى‌دهد: بله؛ چرا كه من جز حق و حقيقت را نمى‌گويم ولو در حال غضب و يا رضا باشد.»[1]

البته كسانى كه قائل به حجّت بودن سنّت ائمه‌اطهارند، هر سنّتى را مقبول و حجّت نمى‌دانند، بلكه براى آن شرايطى قائلند. شرايط يا مربوط به ناقل سنّت است و يا مربوط به دلالت سنّت؛ راويان سنّت بايد مورد اعتماد و اطمينان باشند و دلالت سنّت تضاد با آيات قرآن نداشته باشد.

[1] - بحارالانوار، ج 2، ص 147.