مسلمان در رأس قدرت باشد، بلكه بايد فرد علاوه بر مسلمان بودن، داراى شرايط مهمى كه ذكر شد باشد، تا بتوانيم آن را حكومت دينى محسوب كنيم.

بايد از نويسنده كتاب پرسيد چرا نمونه‌هايى را مثال نزده است كه طرف مخالف نيز آن را حكومت دينى مى‌داند؟ طرفداران حكومت دينى، حكومت پيامبر اكرم (ص) و حكومت على (ع) را جزء حكومتهاى دينى قلمداد مى‌كنند و جا داشت آقاى بازرگان براى بررسى اثرات حكومت دينى، اين دو حكومت را مورد ارزيابى قرار مى‌داد.

آقاى بازرگان اين تفكّر را كه دين علاوه بر رسيدگى به امور معنوى رهنمودهايى نيز براى زندگى دنيوى دارد، موجب انحطاط جامعه مسلمين مى‌داند و مى‌نويسد:

«اعتقاد به اينكه بعثت پيامبران و تعليمات آنان- كلًا يا ضمنا- به خاطر اصلاح انسانها و اداره صحيح امور فردى و اجتماعى آنها در دنيا مى‌باشد و اديان توحيدى، علاوه بر اصول و احكام عبادى، جامع انديشه‌ها و رهنمودهاى لازم براى بهبود زندگى افرد و جوامع بشرى هستند، باعث مى‌شود كه مؤمنين و علاقه‌مندان، احساس وظيفه و نگرانى نكنند و درباره مسائل و مشكلات خود و اجتماع و جامعه بشرى، به اميد اينكه دستورالعمل و پاسخ اين وظايف و مسائل در دين آمده است در صدد تدبير و فعاليت و تلاش خارج از احكام دين بر نيايند، بلكه كافى خواهد بود كه در انجام حدود و وظايف شرعى مراقبت لازم به خرج دهند تا دنيا و آخرتشان به وجه احسن تأمين گردد. بدون آنكه احتياج به كسب دانشها و كنجكاوى و تفحص در مسائل و قوانين طبيعت و اختراعات براى چاره‌جويى مشكلات فزاينده زندگى دنيا بپردازند.»[1]

[1] - همان، ص 103.