ائمه (ع) كه از طرف خداوند داراى اذن هستند. بر اين اساس، اطاعت از افرادى كه از طرف خداوند مأذونند، شرك نيست؛ چرا كه اطاعت از آنان در عرض اطاعت از خداوند نمى‌باشد بلكه در طول اطاعت و برگرفته از فرمان خداوند است. همچنان كه مخالفت كردن با آنان، مخالفت با خداوند و قبول نداشتن توحيد در تشريع خداوند است.

9) آيا پيامبران نسبت به عدالت اجتماعى و اقامه قسط در جامعه بى‌تفاوتند؟

در بخش اوّل و در بحث بررسى اهداف انبيا، يكى از اهداف پيامبران الهى را به تصريح قرآن، اقامه عدل و قسط بيان كرديم. سفيران الهى آمده‌اند تا عدالت را بر جامعه حكمفرما كنند امّا آقاى بازرگان مى‌نويسد:

«در سوره حديد و آيه «

لَقَدْ ارْسَلْنا رُسُلَنا بِالْبَيِّناتِ وَ انْزَلْنا مَعَهُمُ الْكِتابَ وَ الْميزانَ لِيَقُومَ النّاسُ بِالْقِسْطِ

» نيز معنى و منظور آيه، آن طور كه بعضى‌ها تصوّر و تبليغ كرده‌اند، اين نيست كه مردم و ديگران را براى مبارزه با ظلم استبداد و استكبار يا بسط عدالت و ديانت در دنيا بسيج نمايند، بلكه خود مردم در اخلاق و رفتارشان عامل به عدالت و قسط باشند.»[1]

نكته قابل‌توجه مطلب فوق اين‌است كه حداقل آقاى‌بازرگان قبول دارد كه عدالت موردنظر، وحى است و خداوند اراده كرده و بايد عدالت در جامعه حاكم شود. اين «بايد»، يك بايد شرعى است؛ يعنى از بيان آيه شريفه و زبان وحى متوجه مى‌شويم كه عدالت جامعه، مورد نظر خداوند است. چطور مى‌توان تصوّر كرد كه عدالت اجتماعى، مورد نظر خداوند باشد، امّا اقامه و حاكم ساختن آن را از پيامبرانش نخواسته باشد؟!

ما معتقديم كه خداوند علاوه‌بر آنكه عدالت‌را طلب‌كرده، پيامبرانش‌را

[1] - مهدى بازرگان، همان، ص 73.