2. افزايش چشمگير سطح آگاهى‌هاى اجتماعى و اقتصادى افراد جامعه پس از انقلاب و در نتيجه، آرمان‌گرايى و توجه بيشتر آنان به نقاط ضعف و نارسايى‌هاى وضع موجود به جاى توجه به نقاط قوت آن.

3. ترويج و حاكميت فرهنگ نادرست اجتماعى در جامعه در سالهاى اخير، به صورتى كه افراد، رفع تمامى مشكلات را تنها از حكومت و دولت- آن هم در كوتاه مدت- انتظار دارند.

4. انعكاس نيافتن مناسب دستاوردها و عدم ارائه آمارهاى دقيق، شفاف و تطبيقى از ابعاد اقدامات و تلاشهاى صورت پذيرفته از سوى كارگزاران نظام جمهورى اسلامى، به خصوص در مقايسه با قبل از انقلاب و كشورهاى منطقه.

5. عدم اطلاع رسانى مناسب به مردم در خصوص مشكلات موجود از جمله كاهش شديد درآمد سرانه نفتى كشور و ورود خسارت‌هاى هنگفت به دليل جنگ تحميلى كه در كاهش توان و عملكرد كارگزاران نظام و كارآمدى آنان بسيار موثر بوده است.

6. توجيه نكردن مردم در خصوص سياست‌هاى اقتصادى دولت (همچون واقعى كردن قيمت‌ها) كه در نگاه آنان، بى‌توجهى دولت به مشكلات مردم، تداعى شده است. (كه البته اين سه عامل اخير به تنهايى بيانگر ابعادى از ناكارآمدى كارگزاران نظام- در تبيين عملكرد و توجيه وضعيت فراروى نظام- مى‌باشد)

7. فضاسازى و فعاليت گسترده تبليغاتى مخالفان داخلى و خارجى نظام در سياه نمايى وضع موجود و بزرگ‌نمايى مشكلات.