دارد به ولايت مطلقه فقيه تعبير شده است. البته تذكر اين نكته ضرورى است كه به رغم گستردگى اهداف حكومت اسلامى در مقايسه با حكومت‌هاى سكولار، اختيارات حاكم اسلامى در قانون اساسى جمهورى اسلامى ايران به‌مراتب كمتر از ميزان اختياراتى است كه رهبران سياسى در جوامع معاصر سكولار از آن برخوردارند.

ولايت مطلقه فقيه واژه‌اى بود كه از سوى حضرت امام خمينى ارائه و به لحاظ نظرى و عملى مورد بررسى و گفتگو قرار گرفت. هر چند پيش از حضرت امام نيز در يك سده اخير برخى فقهاى شيعه اين اصطلاح فقهى را به كار گرفته‌اند امام خمينى قدس‌سره معتقد بودند تمام اختياراتى كه امام معصوم در اداره امور سياسى و اجتماعى دارا است، ولى فقيه نيز همان اختيارات را دارد، مگر اين كه چيزى استثنا شده باشد. امام فرموده‌اند: «اصل اين است كه فقيهِ داراى شرايط حاكميت- در عصر غيبت- همان اختيارات وسيع معصوم را داشته باشد، مگر آن كه دليل خاصى داشته باشيم كه فلان امر از اختصاصات ولى معصوم است‌[1].» از جمله جهاد ابتدايى، كه مشهور بين فقها اين است كه از اختصاصات ولى معصوم مى‌باشد.

در تبيين مفهومى ولايت مطلقه فقيه توجه به نكات زير ضرورى است:

1. بدون ترديد مراد از اطلاق در" ولايت مطلقه فقيه" معنا و مفهوم لغوى آن نيست. و روشن است كه پاره‌اى از شبهات در اين زمينه ناشى از خلط معناى لغوى و اصطلاحى است. مطلقه در فرهنگ لغت به معناى" رهايى و آزاد بودن از هرگونه قيد و بند" است بدان معنا كه فرد هر آنچه را كه اراده كند بتواند انجام دهد بنابرآن‌

[1]. حكومت اسلامى، ص 56.