مى‌كنند و بيش از اين، احساس تكليف نمى‌كنند.

2. دسته‌اى دست به هيچ كارى نمى‌زنند تا جهان پر از ظلم شود و امام ظهور كند.

3. فرقه‌اى نيز مردم را به ارتكاب فسق و فجور و ظلم دعوت مى‌كنند و خود نيز به آنها مى‌پردازند تا گناه، جهان را فراگيرد و امام زمان ظهور كند!.

4. گروهى نيز بر اين باورند كه هر حكومتى كه قبل از حكومت موعود اسلام تأسيس شود، باطل است و هر عَلَمى كه بر پا شود سرنگون خواهد شد.

5. امّا نظر صحيح اين است كه ما بايد با همّت، تلاش، تعبّد تقوا پيشگى و اجراى كامل امر به معروف و نهى از منكر و دعوت جهان به خير و تأسيس حكومت حق و عدل در جامعه، مردم را به گونه‌اى اسلامى تربيت كنيم و زمينه ظهور آن منجى بزرگ را فراهم آوريم.[1]

غيبت صغرا

غيبت صغرا از آغاز تولّد امام زمان (عج) و يا پس از شهادت امام حسن عسكرى عليه السلام شروع شد و تا سال 329 ه. ق. يعنى 74 يا 69 سال ادامه يافت.

از ويژگى‌هاى دوران غيبت صغرا اين است كه امام داراى چهار نايب (نوّاب اربعه) مشخّص در ميان مردم بود. نام‌هاى اين چهار تن چنين است:

1. عثمان بن سعيد؛ او از دانشمندان مورد اعتماد امام دهم و يازدهم بود كه پس از ارتحال امام يازدهم به عنوان نايب و واسطه ميان مردم و امام زمان معرّفى گرديد.

2. محمدبن‌عثمان كه از دانشمندان گرانقدر و مورد اعتماد امام زمان (عج) بود و حدود 50 سال سِمَت نيابت آن حضرت را بر عهده داشت و در سال 304 هجرى وفات يافت.

3. حسين بن روح؛ او نيز از انديشمندان مورد اعتماد امام زمان (عج) بود كه پس از چند سال نيابت، در سال 326 هجرى وفات يافت.

4. على‌بن محمد سمرى كه در سال 329 هجرى بدرود حيات گفت و پس از او دوران غيبت كبرا آغاز شد. بعد از اين از سوى امام زمان (عج) اعلام شد كه ديگر طبق مصالح الهى نماينده خاصى ندارد و مردم بايد به نمايندگان عامّ او، كه به‌عنوان مرجع تقليد شيعه معروف شده‌اند، مراجعه نمايند.

[1]. صحيفه نور، ج 20، ص 196، 197 و 198.