مسأله 4- گرفتن ناخن در انحصار چيدن و كندن نيست، كه اگر با ماليدن يا خوردن دوائى ناخن‌هايش بريزد همان حكم را دارد.

مسأله 5- اگر به ديگرى بگويد ناخنم را بگير، يا به اين كار راضى باشد و خوددارى نكند نيز كفاره ثابت است، مگر آنكه نتواند جلوگيرى كند و راضى هم نباشد كه طبعاً كفاره ندارد، ولى اگر خودش به اختيار ولى از روى ناچارى ناخنش را بگيرد كفاره دارد.

8- سر تراشيدن:

اگر از روى ناچارى و اضطرار سرش را بتراشد واجب است سه روز روزه بگيرد يا يك گوسفند كفاره بدهد، يا ده مسكين را سير كند، يا شش نفر به هر يك دو چارك غذا بدهد كه: «مَنْ كانَ مِنْكُمْ مَرِيضاً أَوْ بِهِ أَذىً مِنْ رَأْسِهِ فَفِدْيَهٌ مِنْ صِيامٍ أَوْ صَدَقَهٍ أَوْ نُسُكٍ‌» هر كه بيمار بود يا در سرش ناراحتى بود، پس كفاره‌اى از روزه يا صدقه يا عبادت است، كه بر حسب تفسير منقول از رسول‌الله (ص) آنگونه بيان شده، و ظاهراً تخيير ترتيبى است كه هر كدام نشد كمتر و آسان‌ترش را انجام دهد.

ولى اگر بدون ضرورت سرش را بتراشد يك گوسفند است و اينجا مسائلى است:

مسأله 1- تراشيدن سر اعم است از اينكه با تيغ باشد يا ماشين و ظاهراً اگر با خوردن يا ماليدن دوا هم موى سرش را ببرد نيز همين حكم را دارد كه «ولا تحلقوا رؤوسكم»: سر متراشيد نظر به وسيله خاصى ندارد.

مسأله 2- تراشيدن قسمتى از سر نيز حرام است و كفاره دارد و همين اندازه كه گويند: سر تراشيد كافى است، مگر اينكه خيلى كم باشد كه حكم سرتراشى را