كارى ندارند، و اگر دارند براى جمع آذوقه‌شان است و براى تو قابل تحمل، حق ندارى آزارشان كنى، تا چه رسد كه بكشى.

اينجا تمرين بى‌آزارى كن، درس بگير، اينجا مدرسه‌است، خود را منظم كن، تا آنچنانت آنچنان‌تر شود، انسان‌تر شوى، از خوى نسناس بر وى آى و همچون ناس شو اى محرم در حرم!

نه تنها بى‌آزاران يا كم‌آزاران، حتى سگان و شغالان هم، ماران و همكارانش هم، با تو كارى ندارند يا بى‌خطرند، تو هم با آنها صلح كلّ باش، جورى كه آنها هم از تو درس بى‌آزارى گيرند، چنانكه در دولت آخرين، حضرت مهدى (ع) درندگان با هم صلح مى‌كنند «تصطلح فى ملكه السباع» از آدم‌هاى خوى آدمى گيرند، تو هم اكنون اى محرم حرم، با همگان محرم شو.

از حضرت صادق (ع) مى‌پرسند: شخصى زنبورى را كشت؟ فرمود: اگر از روى خطا بوده كه هيچ! گفتم: عمداً كشته فرمود: مقدارى گندم كفاره دهد گفتم: به من حمله كرد و من هم دفاع كردم و در اين ميان كشته شد، فرمود: هر حيوانى به تو حمله كرد او را بكش، و طبعاً نظر امام (ع) جائى است كه به جز كشتن چاره‌اى نباشد.

ضرر مالى نيز به دنبال ضرر جانى مقتضى دفاع است، كه اگر در خانه‌ات لانه موش است و اين دزد بى‌رحم كه به اندازه نيازش اكتفا نمى‌كند، و به هر خشك‌و ترى و حتى طلا و جواهرات شبيخون مى‌زند، مى‌توان به هر وسيله ممكن دفع شر شراب كنى و اگر ناگريز شدى بكشى.

و قاعده عمومى در راندن يا كشتن جانوران در حرم يا حالت احرام اين است كه به تو يا مانند تو ضرر جانى يا مالى رسانند، جورى كه قابل تحمل نباشد، والا حق ندارى هيچ حيوانى را بكشى يا بيازارى، همچون مار معروف به صاحبخانه و