ما در اين قسمت سعى مى كنيم به طور اختصار اين عمل را از منظر قرآن كريم و سخنان معصومين (عليهم السلام) بررسى كنيم:

آيه ى قرآن‌

قرآن كريم در سوره ى مؤمنون آيه ى 7 مى فرمايد:

«... فَمَنِ ابتَغَي وَرَاءَ ذَلِكَ فَأُؤلَئِكَ هُمُ الْعَادُونَ؛

هر كس راهى، غير از همسر و كنيزش (جهت بهره گيرى جنسى) طلب كند، از تجاوزكاران است».

اين آيه بدون شك بر اين مسئله دلالت مى كند كه اگر شخصى بخواهد راهى غير از همسر و كنيز[1] خود براى دفع شهوت خويش برگزيند از گنهكاران و متجاوزين به حكم الهى و انسانى است. و واضح است كه خودارضايى هم، راهى غير از همسر و كنيز است.

وقتى از امام صادق (عليه السلام) در مورد حرمت خودارضايى سؤال شد ايشان نيز به همين آيه استناد نمودند و فرمودند: خود ارضايى از مصاديق (وراءَ ذلكَ‌) مى باشد.[2]

احاديث‌

حديث اوّل‌

پيامبر اكرم (صلى الله عليه و آله) فرمودند:

«الا لَعنَةُ اللهِ و المَلائِكَةِ والنّاسِ اجمَعينَ ... عَلي ناكِحِ يدِه؛[3]

لعنت خداوند و فرشتگان و مردم همگى ... بر كسى كه با خود ازدواج مى كند (خودارضايى مى كند)»

«لعنت» در لغت به معناى «دعاى بد براى كسى كردن» و يا به تعبير بهتر «نفرين كردن كسى»[4] آمده است و همچنين به معناى «دور كردن»[5] و نيز «دور كردن از خير و رحمت»[6] نيزآمده است.

[1] - منظور از كنيز« زنان برده» مى باشد، مشروط به شرائط متعدّدى كه در كتب فقهى آمده و چنان نيست كه هر كنيزى به صاحب آن حلال باشد.( آيت الله ناصر مكارم شيرازى با همكارى جمعى از نويسندگان، تفسير نمونه، ج 14، ص 199، چاپ اول، انتشارات دارالكتب الاسلاميه، 1374).

[2] - آيت الله محمد محمدى رى شهرى؛ ميزان الحكمه، ج 12، باب الاستمناء، ح 19050، چاپ چهارم، انتشارات دارالحديث، 1383.

[3] - آيت الله محمد محمدى رى شهرى؛ ميزان الحكمه، ج 12، باب الاستمناء، ح 19048.

[4] - لسان العرب، ج 13، ص 388:« اللّعنة: الدُّعاء عَليه».

[5] - مجمع البحرين، ج 6، ص 309:« اللّعن: الابعادُ».

[6] - لسان العرب، ج 13، ص 387:« اللَّعن: الابعادُ و الطَّردُ مِن الخير».

و مجمع البحرين، ج 6، ص 309:« اللّعن: الطَّرد مِن الرَّحمة».