الف: انّ الّذين آمنوا و الّذين هادوا و الصّائبون و النّصارى من آمن باللّه‌و اليوم الاخر و عمل صالحا فلا خوف عليهم و لا هم يحزنون‌[1].

آنان كه ايمان به خدا و روز رستاخيز داشته باشند و كار شايسته به‌جا آورند، بى‌ترس و واهمه خواهند بود و غمگين نيز نمى‌گردند.

وجه استدلال:

در اين آيه براى رستگارى و ايمنى از عذاب خدا سه شرط ذكر شده است:

ايمان به خدا، ايمان به رستاخيز و عمل نيك، قيد ديگرى [مثل اسلام‌] نشده است‌[2].

در پاسخ به استدلال به آيه فوق بايد گفت كه بين حق بودن يك دين و در صراط مستقيم گام برداشتن پيروان آن دين با رفع عقاب (حزن و خوف) نبايد خلط كرد. آن‌چه از آيه فوق مستفاد مى‌شود نه صحه گذاشتن قرآن كريم بر طريق اهل كتاب و صراط مستقيم خواندن آن، بلكه دلالت بر رفع عقاب در روز قيامت از اهل كتاب و حداكثر دلالت در اعطاى ثواب و پاداش به مؤمنان اهل كتاب است كه در دنيا به‌خاطر روشن نشدن نور اسلام بر دين خود باقى ماندند؛ با اين شرط كه در اعتقادات خود مثل اكثر مسيحيان و يهوديان امروزه دچار شرك نشوند و از نظر اخلاقى نيز اعمال صالح انجام دهند. شهيد مطهرى مى‌گويد:

بايد بگوييم كه عدالت و نيكوكارى حتى از مردمان كافر به خدا و قيامت هم مقبول است. بنابراين كسانى كه منكر خدا و قيامتند ولى خدمات بزرگ فرهنگى، بهداشتى، اقتصادى، سياسى و اجتماعى به بشريت تقديم مى‌دارند، داراى اجر بزرگى خواهند بود[3].

ب: لا اكراه فى الدّين‌[4].

شايد بعضى براى اثبات عدم اجبار در گرويدن به اسلام و آزادى انتخاب‌

[1] - سوره مائده، آيه 69.

[2] - عدل الهى، ص 279.

[3] - عدل الهى، ص 279.

[4] - سوره بقره، آيه 256.