شفاف روبه‌رو شويم. در بيان و دفاع برخى كسان، اين حقيقت: «حبّك للشىّ‌ء يعمى و يصمّ»[1]، به روشنى ديده مى‌شود. از سوى ديگر نيز، به حتم بسيارى از نگرش‌هاى ناباورانه و خرده‌گيرى‌ها از سر خشم و كين‌ها و يا بازتاب بى‌مهرى‌هاى انتقام‌جويانه در عرصه سياسى و مديريتى جامعه مى‌باشند.

بى‌گمان تا فضاى بحث و پژوهش ازا ين آميختگى پاك و پالوده نشود و مشاركت در گفت‌وگو به انديشه‌اى معيار بازنگردد، هيچ روشنگرى و فهمانيدنى، نقش و خدمتى در هم‌انديشى نخواهد داشت. پس هوشمندانه بايد كوشيد اين گفت‌وگوى از رهزن‌هاى فكرى، دشمنى‌ها و دوستى‌ها و كشمكش‌ها رها گردد، تا بحث‌ها و تحقيق‌ها، شفافيت و ارزش و خلوص عملى خود را بازيابد.

امام راحل نظريه ولايت فقيه را در فرهنگ دينى احيا كرد. احياى اين نظريه در سطح ذهن و انديشه، به سه دهه پيش‌باز مى‌گردد. امام در آن روزگار، اين موضوع را در سيزده جلسه، در حوزه نجف تدريس كرد[2] و كتاب ولايت فقيه صورت نگارش يافته همان درس‌هاست. ديگر بار ايشان در كتاب البيع‌[3] همان مطالب را كم‌وبيش به همان سبك نگاشت.[4] در طول تاريخ غيبت و انتظار، براى نخستين بار با پيروزى انقلاب اسلامى اين نظريه تجسم و حياتى عينى و عملى يافت و در متن جامعه به تمام آشكار شد و حاكميت و مديريت دينى در شكل نظامى استوار بر ولايت فقيه‌

[1] - علامه مجلسى، بحار الانوار، ج 74، ص 165.

[2] - امام خمينى، ولايت فقيه، ص 7 مقدمه.

[3] - امام خمينى، كتاب البيع، ج 2، ص 459- 501.

[4] - ولايت فقيه، ص 7 مقدمه.