عدم تشخيص حق، به نزاع و مشاجره بپردازند، و هركس معتقد گردد كه حق آن است كه او مى‌گويد نه ديگرى، چه بسا اين دو نفر كه با هم اختلاف دارند، از لحاظ تقوا و حسن نيت و فضايل انسانى در بالاترين درجه كمال باشند، ولى ناآگاهى آنها نسبت به حق، سبب اختلاف و نزاع ميان آنها گردد. شكى نيست كه وجود اختلاف، خطر بزرگى براى امنيت و استقرار و سلامت جامعه است، زيرا اختلاف باعث دشمنى و شعله‌ور گرديدن آتش عداوت و كينه ميان دو خصم مى‌باشد، و چه بسا ممكن است به خاطر يك موضوع جزئى، خون‌هاى زيادى ريخته شود و اموال فراوانى هدر رود و حرمت افراد شريفى زير پا گذاشته شود.

البته قضا و داورى مختص خداست، زيرا در گذشته گفتيم نظر هيچ‌كس درباره هيچ‌كس نافذ نيست مگر حكم خدا، چنان‌كه مى‌فرمايد:

إن الحكم إلّا للّه يقصّ الحقّ و هو خير الفاصلين.[1] «داورى از آن خداست، حق را از باطل جدا مى‌كد، و او بهترين جداكننده حق از باطل است.»

البته اين اختصاص بدان معنا نيست كه خدا مستقيما اين مقام را برعهده مى‌گيرد، بلكه كافى است كه داوران از جانب او مأذون بوده‌

[1] - انعام/ 57.