مواردى كه قانونى به طور خاص براى مردان يا زنان وضع گرديده، علت آن تفاوت‌هاى جسمانى يا روانى است كه در مواردى سبب قوانين حقوقى متفاوت شده است. پر واضح است كه قانون عادلانه، قانونى است كه براى افراد، در شرايط نامساوى و متفاوت، قوانين متفاوتى وضع كند و براى شرايط مساوى قوانين يكسان قرار دهد. بنابراين، برابرى براى شرايط نامساوى، عين ظلم است و براى شرايط مساوى، عين عدل. همان‌گونه كه نابرابرى براى شرايط مساوى ظلم است و براى شرايط نامساوى عين عدل (و البته متناسب با توانايى‌ها و مسئوليت‌هاى افراد) قرآن نيز مى‌فرمايد: «لَهُنَّ مِثلُ الّذى عليهنَّ بالمعروف»[1]؛ آن چيزهايى كه به نفع زنان است مثل آن چيزى است كه به نفع مردان است و در مجموع بر همه اين قوانين، معروف و نيكى حاكم است.

بنابراين اگر برخى از قوانين توجه بيشترى به زنان داشته، اين امر به معنى ظلم نسبت به مردان و ناديده انگاشتن حقوق آنها نيست. همان‌گونه كه برخى از حقوق خاصى كه به مردان اعطا گرديده است، دليلى بر تضييع حقوق زنان نمى‌باشد.

اگر به ديده انصاف در قوانين داخلى نگاه كنيم، مواد قانونى فراوانى يافت مى‌شودكه نفع زنان را به دليل شرايط خاص‌آنان بيشتر مدنظر قرار داده و در واقع ازآنها مى‌توان تحت عنوان «قوانين حمايتى خاص زنان» نام برد.

[1] - بقره آيه 228.