بى‌بديل خود در اين نهاد مقدس غافل شدند كه در سراب بيرون خانه نيز در عمل زيان ديدند.

زيرا پا به ميدانى گذاشتند كه به لحاظ تفاوت‌هاى بيولوژيك و فيزيولوژيك قدرت رقابت با جنس مخالف را در خيلى از امور نداشته و نخواهند داشت. بدون ترديد آنچه به وقوع پيوسته و مى‌پيوندد، پايمال‌شدن حقوق زنان است. شعارهاى فمينيستى براى به‌دست گرفتن همه عرصه‌هاى زندگى فرهنگى، اقتصادى، اجتماعى و سياسى توسط زنان همانند مردان، بسيار دلچسب و هيجان برانگيز بود؛ اما آنچه پس از مدتى به جامعه انسانى ما ابتدا در غرب و سپس در شرقِ مقلّد غرب تحويل داد، زنانى سرخورده، از اين جامانده و از آنجا رانده بود كه نه عشق مادرى و همسرى را به خوبى مشاهده كرد و نه از مزاياى فعاليت‌هاى اجتماعى همانند مردان بهره‌مند گشته.

آمار رو به گسترش طلاق، همسر آزارى، خودكشى زنان و تك زيستى‌ها شاهد اين حقيقت است. به گفته‌ نيكلاس ديويدسن‌ «گرچه پيش از اين گاه با زن به مثابه كالاى جنسى رفتار مى‌شد، امروزه زن اساساً اعتبار جنسيّت خود را از دست داده است و اگر پيش از اين، عامل اصلى بى‌ارزش نمودن زنان، مردان بوده‌اند، امروزه خود زنها اين كار را انجام مى‌دهند.

اگر دشمن قديمى، اصالت مسايل جنسى بود، دشمن امروز زنان، اصالت عدم جنسيّت و برابرى زن و مرد است.»[1]

ضعف ديگر فمينيسم افراطى، اين بود كه برخلاف فطرت و خلقت زن و اصولًا در جهت مخالف نظام آفرينش گام نهاد و تصور نمود مى‌تواند با وضع طبيعى و فطرى دو جنسى كه آفرينش از جهات بسيارى آنها را متفاوت و البته مكمّل يكديگر خلق كرده است به مبارزه برخيزد. در كمتر جايى مشاهده مى‌شود كه فمينيست‌ها از نقش زن و مرد به عنوان نقش‌هاى‌

[1]. محمدرضا زيبايى‌نژاد و محمدتقى سبحانى، درآمدى بر نظام شخصيت زن در اسلام، ص 127.