بتوانند رفتار خود را با اين معيارها و اصول اخلاقى تنظيم كنند.

در فرآيند تربيت فرزند كه مسئوليت اصلى آن بر دوش خانواده است، كودكان به طُرق مختلف ياد مى‌گيرند اين سنت‌ها را درونى كنند تا بتوانند از آنها استفاده نموده و به عضوى فعال در نسل بعد تبديل شوند.

خلاصه اينكه رشد عقلانى، عاطفى و اجتماعى كودك به توانايى نوزاد يا نوپا براى تطبيق با والدين و تشكيل تصوير درونى ثابت از آنان بستگى دارد. او در آينده با استفاده از اين ادراك، تصوير درونى ثابتى از خود مى‌سازد و به تدريج هويت انسانى او پايه‌ريزى مى‌شود. اين تصاوير بايد به طور ميانگين تا سه سال و نيم يا چهار سالگى بچه در او به تثبيت برسد.

در سالهاى باقى مانده از دوران كودكى، كودك به درونى كردن و تجديدنظر در مبانى ارزشى و روش‌هاى رفتارى والدين خود ادامه مى‌دهد و همچنين با تأثيرپذيرى از تجربيات خارج از منزل و در تماس با هم سن و سالان، كودكان و بزرگسالان ديگر، مدرسه، كليسا يا معبد و رسانه‌هاى تصويرى و نوشتارى، اين روند ادامه مى‌يابد. در حالى كه افق عقلانى و عاطفى كودك وسيع‌تر مى‌شود و به تفكر و استدلال و داورى در مورد خود و دنياى پيرامون خود مى‌پردازد، شخصيت فردى او بيشتر شكل مى‌گيرد. در اين دوران فوق‌العاده مهم رشد، كودك مى‌بايست بر ثبات و حمايت خانواده و محيط خانه خود تكيه كند چرا كه خانواده به منزله آشيانه و مأمنى هستند كه روزى بايد از آن پَر بگيرد و مستقلًا وارد دنياى بيرونى شود.

براساس اين واقعيات، استفاده از مراقبان متعدد و جايگزين والدين را