ثابت و پايدار باقى مى‌مانند. گرچه در دوران نوجوانى و اوائل جوانى اين الگوها مورد تجديد نظر قرار مى‌گيرند امّا تغيير آنها فوق‌العاده مشكل است. ناكامى‌هاى دوران كودكى بيشترين آسيب را به فرد وارد مى‌كنند و در بسيارى از موارد نسبت به كاستى‌هاى ديگر دوران زندگى غيرقابل جبران‌تر هستند.

تنها فرصتى كه والدين براى شكل دادن خميره شخصيت فرزندان خود براى مواجهه با موقعيت‌هاى مختلف زندگى دارند، همين دوران [كودكى‌] است. جامعه بايد اهميت نقش والدين را دوباره كشف كند. براى مقابله با كاهش قدر و منزلت زنان، كودكان و خانواده‌ها در دو دهه اخير [90- 1980 ميلادى‌] اهميت «فرآيند مادرى»[1] بايد دوباره ارزيابى شود.

اين ارزش‌گذارى مجدد بايد به زنان منتقل شود تا در انجام درست مسئوليتهاى مربوط به نقش مادرى مورد حمايت شوند.

بايد والدين و بخش صنعت و دولت را از اين مسائل آگاه كنيم. بايد مادرانى را كه قادرند در خانه بمانند ترغيب كنيم تا به اندازه‌اى كه مى‌توانند در كنار نوزادانشان باشند. بايد به مادرانى كه ناچار به كمك گرفتن از كسى براى مراقبت از كودكشان هستند، كمك كنيم تا در زمينه نيازهاى پرورشى فرزندانشان و نحوه كاهش تأثيرات جدايى‌هاى روزانه، آگاهى كسب كنند. بايد بخش مشاغل را ترغيب كنيم تا در مسائل مربوط به استخدام زنانى كه در سن بارورى هستند، با انعطاف‌و خلاقيت برخورد

[1] -The "mothering process "..