شواهد و قرائنى كه شيعه پيرامون خاستگاه خود به ويژه تأييد آن از سوى پيامبر و بنيانگذار آيين اسلام به دست داده داراى چنان قوتى است كه فى‌الجمله مورد قبول ديگران نيز قرار گرفته است.

نصوص تاريخى و روايى متعددى در توصيف گروهى به عنوان شيعه از سوى رسول اكرم صلى الله عليه و آله وارد گشته است. از جمله سيوطى در الدرالمنثور به نقل از جابربن عبداللَّه آورده است: «نزد پيامبر صلى الله عليه و آله بوديم كه على وارد شد، آنگاه پيامبر فرمود: قسم به او كه جانم در دست اوست، او (على) و شيعيانش رستگاران روز رستاخيزند ...».[1]

ابوحاتم رازى بر آن است كه «شيعه نام گروهى بود كه در زمان رسول‌خدا صلى الله عليه و آله دوست و همراه صميمى اميرمؤمنان على‌بن‌ابيطالب عليه السلام بودند و به اين نام شناخته مى‌شدند؛ مانند: سلمان فارسى، ابوذر غفارى، مقدادبن اسود، عمار ياسر و ديگران. رسول خدا درباره اينان كه شيعه و ياران على خوانده مى‌شدند، فرمود:

«بهشت مشتاق چهار نفر است: سلمان، ابوذر، مقداد و عمار.» از آن پس تا زمان ما به هركس كه معتقد به برترى على باشد شيعه اطلاق مى‌شود.[2] اين انگاره مورد قبول برخى مستشرقان و عالمان اهل‌سنت نيز قرار گرفته است.[3]

[1] - السيوطى، الدرالمنثور، ج 6، ص 376، در تفسير آى 6 و 7 سوره بينه

[2] - ابوحاتم رازى، گرايش‌ها و مذاهب اسلامى در سه قرن نخست هجرى، ترجمه: على آقانورى، ص 259

[3] - بنگريد:

الف. احمد امين، ضحى الاسلام، ج 3، ص 208 209؛

ب. محمد على كرد، خطط الشام، ج 5، ص 251؛

ج. حيدر ابراهيم على، التيارات الاسلاميه، ص 200؛

د. شيبى كامل مصطفى، الصلة بين التصوف و التشيع، ج 1، ص 22 25؛

ه. على آقانورى، خاستگاه تشيع و پيدايش فرقه‌هاى شيعه در عصر امامان، ص 120