دانشگاهى كشور، بر پايه اصول فكرى و ارزشهاى غربى و در جهت تقدس‌زدايى و نفى ارزشهاى دينى پايه‌گذارى شد.

مخبرالسلطنه هدايت در هنگام گذاشتن نخستين سنگ بناى دانشگاه تهران با اشاره به ساختمان راه‌آهن، كه در زمان صدارت خودش صورت گرفته بود، چنين گفت: «چند سال قبل ذات مقدس شاهانه گلنگى بر زمين زدند كه اوضاع جسمى مردم اين مرز و بوم را اصلاح نمايد و امروز به بناى مؤسسه‌اى شروع مى‌فرمايند كه عقل و روح مردم اين مملكت را اصلاح مى‌نمايد».[1]

به‌دنبال تأسيس دانشگاه تهران، كم‌كم ساير مراكز آموزش عالى شكل گرفت و با افزايش تعداد دانشجويان اين مراكز، پديده جديدى تحت عنوان «جنبش دانشجويى» پا به عرصه تحولات اجتماعى- سياسى ايران گذاشت.

سير تحولات جنبش دانشجويى در ايران‌

جنبش دانشجويى در زمان حكومت پهلوى اول‌

از زمان تأسيس دانشگاه تهران در سال 1313 (ه-. ش) تا سقوط شاه در سال 1320 (ه-. ش)، با توجه به كوتاه بودن زمان باقيمانده دوره حكومت رضاخان و نوپا بودن دانشگاه، تعداد اندك دانشجو، حاكميت استبداد رضاخانى، بافت خانوادگى دانشجويان دوره‌هاى اوليه كه اكثراً از خانواده‌هاى متمول بودند، فعاليت سياسى دانشجويان چشمگير نبود. شايد جديترين حركت اعتراضى دانشجويان در دوره حكومت ديكتاتورى رضاشاه مربوط به سال 1316 (ه-. ش) باشد كه دانشجويان دانشكده حقوق دانشگاه تهران، در اعتراض به ريخت و پاش مالى مديريت دانشگاه جهت‌

[1] -حسين مكى، تاريخ بيست ساله ايران، ج 6، ص 200.