2- آداب عبادت: شايد منظور امام (ص) اين باشد كه در انجام عبادات بايد رعايت آداب و شرايط آن را نيز كرد. چرا كه عبادت چنان‌كه قبلًا عرض شد هم يك هدف تربيتى است و هم يك روش تربيتى، ولى اين روش تربيتى هنگامى مؤثر و ثمربخش است كه با آداب خود اجرا شود. مثلًا نمازخواندن اگر طوطى‌وار باشد هرگز باعث قرب و نزديكى انسان به خداوند نخواهد شد و نيز باعث نهى از فحشا و منكر هم نخواهد شد چنان‌كه قرآن خاصيت نماز را جلوگيرى از فحشا و منكرات مى‌داند. (قرآن كريم، سوره عنكبوت، آيه 45) (بحث در مورد آداب نماز خود مفصل است و نقش تربيتى نماز نياز به گفتارى مستقل دارد). يا فرضاً در مورد روزه گفته شده كه «صوموا تَصحّوا» روزه بگيريد تا سالم بمانيد يا سالم شويد كه از پيامبر اكرم (ص) نقل شده و اشاره به اين دارد كه روزه با رعايت آداب و شرايطش مى‌تواند سلامت روحانى انسان را باعث شود چنان‌كه منجر به سلامت جسمانى انسان نيز مى‌شود.

3- ضرورت عبادت: شايد امام (ص) اشاره مى‌كنند به كسانى كه بينش «نؤمن ببعض و نكفر ببعض‌» دارند و اينها افرادى‌اند كه معتقدند اسلام دين جهاد و عدالت است، دين برقرارى قسط و عدل در جامعه است، دين مساوات و برابرى است نه دين نماز و روزه و عبادت! و امام (ع) در اينجا مى‌خواهند به اينها بفرمايند كه عبادت نيز يك اصل است و نه تنها بايد به قوت خود باقى باشد بلكه با آداب و شرايط خود و فراغت بال خوانده و ادا شود.