گمراه مساز، و زندگى آسوده كه در آن رنج نباشد به من عطا فرما، و زندگانيم را سخت و دشوار قرار مده و دعا و درخواستم را به سوى خودم باز مگردان، زيرا من براى تو همتايى قرار نمى‌دهم و با تو مانندى را نمى‌خوانم.»

تاج قناعت‌

از واژه‌هايى كه امام (ع) براى بيان كلام خود استفاده مى‌كنند مى‌توان عمق ارزش يك خصلت را يافت. براى درك ارزش قناعت و كفاف و بسنده بودن به آنچه خداوند روزى كرده و بالنتيجه عدم اظهار نياز به مردم و خلق، همين بس كه امام از واژه «توجنى» استفاده مى‌كنند. در اين مورد چند نكته قابل توجه است:

اولًا، تاكيد مهم و اكيد اسلام بر «حفظ عزت انسانى و اسلامى» انسان است و اين مطلب در تمام تعاليم اسلامى موج مى‌زند. لذا امام (ع) روحيه‌

عدم اظهار نياز به مردم و اكتفا به آنچه خداوند روزى كرده است را تاجى مى‌دانند كه برازنده مؤمن و تربيت شده مكتب تربيتى اسلام است.

ثانياً، احتمال دارد منظور امام (ع) تأمين ماديات ضرورى و لازم براى تحصيل معاش و ادامه زندگى نيز باشد تا ناچاراً متربى دست نياز به سوى خلق دراز نكند.

ثالثاً، ازتأكيدات مكرر امام (ع) بر مسائل مادى پى مى‌بريم كه واقعاً از نظر اسلام، تأمين نيازهاى مادى يا عدم تأمين آنها بر معنويات و تربيت‌