در تربيت اسلامى توفيق در همه اعمال و اقوال را از خداوند مى‌خواهيم ناشى از «توحيد افعالى» ماست و كلًا ناشى از تربيت دينى است كه ديگر مكاتب از آن بهره‌مند نيستند.

به هر حال، فراز فوق پنج تذكر را به ما مى‌دهد: (1) در طول زندگى انسان نبايد ظلم را بپذيرد و منظلم شود و حتى الامكان از مظلوم واقع شدن نيز جلوگيرى كند، يعنى زمينه‌اى را فراهم آورد كه ظالمان بر آنها طمع نكنند مثلًا از راه تجهيز قوا و غيره. در جريان تربيتى نيز بايد روى عامل ظلم ستيزى تأكيد شود، به ويژه از دوران كودكى و بچگى، (2) در عين حال ظلم كردن نيز مذموم است يعنى در عين قدرت نبايد سوء استفاده كرد و بر مردم ستم روا داشت. در جريان تربيت، اين مسئله نيز بايد از دوران كودكى و بازى‌هاى كودكان مورد توجه مربيان قرار گيرد. (3) اهميت هدايت و تربيت و در عين حال خطر گمراهى و ضلالت به عنوان يك آفت مطرح است كه انسان بايد هميشه و در همه حال مراقب باشد. و اين نشان مى‌دهد كه جريان تربيت بايد امرى مستمر و مداوم باشد. (4) مسئله فقر و تهيدستى و تأمين نيازهاى مادى و زيستى از امورى است كه بر جنبه‌هاى معنوى و غيرمادى اثر مى‌گذارد. لذا، در طول زندگى بايد با كمك و لطف خدا و تلاش و همت خود، متربى زمينه بى‌نيازى مادى خود و خانواده‌اش را فراهم نمايد تا در دوره جوانى و بزرگسالى افراد منيع الطبع و غنى‌النفس باشند و تجملات مادى آنها را وسوسه نكند. (5) مسئله طغيان و سركشى كه اغلب‌