4. شهادت باطل: كه از بدترين دروغ‌ها است و از مفاسد زبان مى‌باشد. راه علاج آن شكرگزارى نعمتهاى خدا است. شكر يعنى به جا آوردن هر نعمتى در جاى خودش مثلًا از زبان براى مواردى كه خداوند جهت آن آفريده استفاده شود نه در راه حرام (مطهرى، مرتضى، مسئله شناخت، 1376، ص 40). از جمله شهادت دروغ.

5. غيبت از افراد غيرحاضر در جلسه: زشتى و عمق قبح اين عمل به قدرى زياد است كه قرآن مى‌فرمايد غيبت مساوى است با خوردن گوشت مردار برادر مؤمن خود، يعنى تجسم عمل غيبت و صورت ملكوتى آن چنين است. ذكر تفصيلى آن دركتب اخلاق موجود است (نراقى، احمد، معراج السعاده، 1374، ج 2، ص 404). راه علاج آن اعتراف به احسانهاى خداوند است كه يكى از احسانهاى خدا، قدرت كلام است كه انسان بايد آن را در راه و مسيرى كه خداوند دستور داده است صرف كند.

6. ناسزاگويى و سب حاضرين: راه جانشين يا علاج آن از نظر امام، شمارش بخششها و منّتهايى است كه خداوند به انسان عطا كرده و البته قابل شمارش و اندازه نيست.

دقت در رذائل ذكر شده و راه‌هاى علاج آن نشان مى‌دهد كه در جريان تربيت، بايد توجه خاصى به تربيت زبان و كلام داشت و والدين مواظب باشند كه از كودكى بچه را مهذب و خوش‌بيان و خوش‌زبان بارآورند. ثانياً در ميان همه اعضاى بدن انسان زبان نقش عظيمى در مفاسد دارد چنان‌كه‌