موفقيت خود را از خداوند طلب نمايد اما در راه نيل به آن كوشش و اجتهاد نكند، در واقع خود را مسخره كرده است.

در نظام تعليم و تربيت اسلامى «دعا» نه تنها جبران كننده ضعف انسانى نيست، بلكه تقويت كننده قدرت انسانى و ادامه دهنده كار مثبت و تلاش سازنده فرد در ساختن زندگى فردى و اجتماعى است.

پيامبر (ص)، على (ع) و ديگر ائمه معصوم (عليهم السلام) كه خود از بهترين الگوهاى مكتب تربيتى اسلام در توسل به «دعا» مى‌باشند، در تمام دوران زندگى خود هرگز لحظه اى را به تنبلى و رخوت و سستى و گوشه‌نشينى و فرار از پذيرش مسئوليتهاى فردى و اجتماعى سپرى نكردند.

امام خمينى كه خود تنديس زهد، تهجد، عرفان، دعا و عبادت بود و جامعه اسلامى ما هر ساله شاهد تعطيل همه ملاقاتهاى رسمى حضرت امام (ره) در ماه مبارك رمضان به منظور فراغت ايشان براى عبادت و دعا بودند، در عين حال از بزرگترين و برجسته‌ترين مجاهدان و پركارترين رهبران سياسى جهان بودند. بنابراين «دعا» در نظام تربيتى اسلام، يك محرك و تقويت كننده است و نه داروى مخدر و عامل توجيه‌كننده رخوت و سستى.

برداشت سطحى از دعا محدود به مسلمين نمى‌شود. عده‌اى هم مثل موريس مترلينگ به دليل داشتن تصوير غلط از دعا مدعى اند كه استرحام از درگاه خدا و دعا كردن، به منزله جسارت به درگاه خداست. او معتقد