همچنين فرمود:

«و لم يبايع صغيرا الّا منّا؛[1]

پيامبر صلّى اللّه عليه و آله با كودك خردسالى جز از خاندان ما بيعت نكرد.»

گفته مأمون و شيخ مفيد مى‌رساند كه عبد اللّه بن جعفر و عبد اللّه بن عباس را راويان اضافه كرده‌اند، زيرا مأمون و نيز شيخ مفيد قاطعانه منكرند كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله با كودكى جز حسنين عليهما السّلام بيعت كرده باشد و اين كه آن را در مقام احتجاج و استدلال آورده‌اند، دليل بر اين است كه اين مسأله در آن زمان مسلّم و قطعى بوده و آنچه كه در روايت اخير آمده، بعدها اضافه شده است.

روشن است كه اگر بيعت چنان است كه براى طرف مقابل تعهدآور باشد و مسئوليت‌هاى معينى را در ارتباط با آينده دعوت و جامعه و نجات مردم از آسيب‌هاى آتى بر عهده‌اش مى‌گذارد، چنان كه در بيعت رضوان بود، معلوم مى‌گردد كه پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله در حسنين عليهما السّلام لياقت و توان پذيرش اين مسئوليت‌هاى سنگين را سراغ داشت و مى‌دانست كه به تعهدات خويش در اين باره عمل خواهند كرد.

ممكن است بعضى بگويند كه تكليف در آن موقع مشروط به رشد و تميز بوده است؛ لذا بيعت با آن دو، بيانگر هيچ نوع امتيازى برايشان نيست، بلكه تنها مى‌رساند كه در آن زمان از قوه تميز و تشخيص برخوردار بوده‌اند و به تبع آن تكليف متوجه آنها شده بود.

[1] - ينابيع الموده، ص 375، نقل از: فصل الخطاب، بخارى و نووى؛ ابن عساكر( ترجمه امام حسين عليه السّلام)، ص 150 و در پاورقى، نقل از: معجم كبير طبرانى؛ ترجمه امام حسين عليه السّلام، حديث 77؛ حياة الصحابة، ج 1، ص 250؛ مجمع الزوائد، ج 6، ص 40، نقل از طبرانى كه گويد: اين روايت مرسل است و رجال آن، افراد ثقه مى‌باشند. العقد الفريد، ج 4، ص 384( بدون ذكر نام ابن عباس).