نتواند بود».[1] و ابن عمر از پيغمبر گرامى
روايت كرد كه گفت: هركه طعامى را چهل روز نگاه دارد از خدا بيزار شده، و خدا نيز
از وى بيزار است.»[2] و به گفته برخى چنان است كه
گويى نفسى را كشته است. و از على (ع) روايت شده است كه گفت: «هركس طعامى را چهل
روز نگاه دارد سختدل مىشود.»[3] و نيز از وى نقل شده است كه
طعام احتكار شده را به آتش بسوزانيد. عمر بن خطاب (رض) گفته است: در بازار ما
احتكار نيست و كسانى كه اموال بسيار دارند و بدان روزىهاى خدا را براى استفاده ما
نگاه مىدارند آنان را نبايد محتكر دانست».
در قرآن مجيد آمده است: «و هركه در آن (درباره مسجد الحرام) الحاد و
ستمكارى خواهد به عذاب دردناك ما گرفتار مىشود.»[4]
و برخى احتكار را ظلم و محتكر را مشمول آيه دانستهاند.
بايد دانست كه نهى از احتكار مطلق است وليكن بايد وقت و جنس هم در
نظر گرفته شود، اما از نظر جنس اقوات عموما مشمول نهىاند، از اينرو احتكار غير
اقوات يا چيزهايى كه در زير عنوان قوت ذكر نشده مانند دواها و عقاقير و زعفران و
مانند آنها ممنوع نيست، اگرچه خوردنى هستند.
اما احتكار چيزهايى كه به اقوات كمك مىكنند مانند گوشت و ميوه و نيز
آنچه در بعض موارد جانشين اقوات مىشود- اگرچه مداومت در خوردن آنها ممكن نباشد-
مورد اختلاف است چنانكه برخى از علما احتكار روغن و عسل و روغن كنجد و پنير و
زيتون و نظاير آنها را حرام دانستهاند.
[1]- قال رسول اللّه( ص):« من احتكر طعاما اربعين
يوما ثم تصدق بثمنه لم تكن صدقته كفارة».
[2]- قال( ص):« من احتكر الطعام اربعين يوما فقد
برئ من اللّه و برئ اللّه منه لاحتكاره».