باب پنجاه و دوم درباره اميران و كارداران و وظايفى كه در برابر مردم دارند

شايسته است كه محتسب در مجالس اميران و كارداران حاضر شود و آنان را فرمان دهد كه به مردم مهربانى و نيكى كنند و احاديثى را كه در اين باب وارد شده است به ايشان برخواند. چنانكه رسول خدا فرمود: «اميرى كه امور مسلمانان به دست اوست اگر كوشش نكند و پند ندهد به بهشت نخواهد رفت».

روايت شده است كه عباس عموى پيغمبر (ص) به وى گفت: «اى رسول خدا، امارتى به من ده.» گفت: «اى عمو، اگر نفسى را زنده كنى بهتر است از امارتى كه از محاسبه آن بر نيايى، زيرا امارت در روز رستاخيز مايه حسرت و ندامت است، اگر بتوانى امير نباشى مباش».

عمر بن خطاب (رض) هر شب همراه عسس در شهر مى‌گشت تا اگر خللى ببيند رفع كند، و مى‌گفت: «اگر گوسفندى تلف شود از مسؤوليت آن در روز رستاخيز مى‌ترسم».

ازاين‌رو بر كاردار امور مسلمانان واجب است كه خويشتن‌دار باشد