برخورد مى‌شود (تا اينكه فقر و ندارى ريشه‌كن گردد). سراسر زمين آباد، خرّم و سرسبز گشته و ويرانى‌ها و خرابى‌ها اصلاح مى‌شود. وضع اقتصاد عمومى بهبود كامل يافته، نعمت‌ها فراوان، آب‌ها مهار، زمين‌ها آباد و حاصلخيز و معادن ظاهر مى‌شود تا جايى كه فقيرى باقى نمى‌ماند و كسى براى دريافت كمك مالى، به خزانه عمومى مراجعه نمى‌كند.

الف. نعمت، بركت و حيات:

«زمين پربركت مى‌شود و امت من در عصر او چنان زندگى [خوبى‌] دارند كه در هيچ زمانى چنين نبوده است»[1] و «در دولت او مردم- نيكان و فاجران- آن‌چنان در رفاه و آسايش به سر مى‌برند كه هرگز نظير آن ديده نشده است ...»[2] و نيز: «امت من در عصر او چنان به سطحى از رفاه و زندگى و برخوردارى از نعمت‌ها مى‌رسند كه نظيرى براى آن نيست».[3]

«.... از رنج طلب و سختى [در راه دستيابى به امور زندگى‌] آسوده مى‌شويد و بار سنگين زندگى را از شانه‌هايتان بر زمين مى‌نهيد»[4] و «خداوند زمين را به دست قائم زنده مى‌كند ... زمين زنده مى‌شود و مردم آن حياتى نوين مى‌يابند؛ بعد از مرگشان».[5]

ب. بخشش فراوان و بى‌نيازى مردمان:

«عطايايش گوارا است ...»[6] و «شما به‌

[1].« تخرج الارض بركتها و تعيش امّتى في زمانه عيشا لم تعشه قبل ذلك في زمان قطّ»: جلال الدين سيوطى، العرف الورى، ص 99؛ علاء الدين متقى هندى، كنز العمال، ج 14، ح 38701.

[2].« تنعم امتى في زمانه نعيما لم يتنعموا مثله قط البر و الفاجر»: على بن عيسى اربلى، كشف الغمه، ج 2، ص 467؛ شهاب الدين مرعشى نجفى، ملحقات الاحقاق، ج 29، ص 376.

[3].« تتنّعم أمّتى في زمن المهدى نعيما لم يتنعّموا مثله قط ...»: لطف اللّه صافي، منتخب الاثر، ص 591، ح 2؛ على بن عيسى اربلى، كشف الغمه، ج 2، ص 473 و 83؛ محمّد باقر مجلسى، بحار الأنوار، ج 51، ص 78 و 37.

[4].« ... كفيتم مؤونة الطلب و التعسّف و نبذتم الثقل الفادح عن الاعناق»: محمّد بن يعقوب كلينى، كافي، ج 8، ص 266، ح 22؛ محمّد بن محمّد شيخ مفيد، الارشاد، ج 1، ص 291؛ محمّد باقر مجلسى، بحار الأنوار، ج 51، ص 111، ح 6.

[5].« ... يحييها اللّه بالقائم( ع) فيعدل فيها فتحيى الارض و يحيى اهلها بعد موتهم»: شرف الدين حسينى، تأويل الآيات الظاهرة، ص 638؛ محمّد باقر مجلسى، بحار الأنوار، ح 24، ص 325، ح 39.

[6].« يكون عطاؤه هنيئا ...»: على بن عيسى اربلى، كشف الغمه، ج 2، ص 472 و 483؛ محمّد باقر مجلسى، بحار الأنوار، ج 51، ص 82 و 92.