باقر عليه السّلام درباره شباهت سيره امام مهدى (عج) به منش پيامبر صلى اللّه عليه و اله مى‌فرمايد: « [پيامبر صلى اللّه عليه و اله‌] آنچه در جاهليت بود، باطل و منسوخ كرد و مردم را به عدالت دعوت نمود؛ قائم نيز چنين مى‌كند. آنچه در دوره آرامش و صلح (زمان غيبت) رايج بوده، باطل مى‌كند و آنان را به عدل دعوت مى‌نمايد».[1]

آن حضرت رفتارهاى ناعادلانه مردم را- حتّى در امور عبادى و جزئى- تصحيح خواهد كرد، تا حقّ كسى در اين‌گونه امور، ضايع نشود: «نخستين چيزى‌كه از عدالت قائم عليه السّلام ظاهر مى‌شود، اين است كه منادى اعلام مى‌كند: آنان كه طواف مستحبى انجام مى‌دهند، محل طواف و حجر الاسود را براى كسانى كه طواف واجب مى‌كنند، خالى كنند»[2] و نيز: «اولين چيزى‌كه از عدالت مهدى (عج) ظاهر مى‌شود اين است كه در سرتاسر جهان اعلام مى‌شود كه هركس از يكى از شيعيان ما طلبكار است، يادآورى كند.

اگر كسى حتّى به مقدار يك دانه سير و يا يك عدد خردل طلبكار باشد، به او عطا مى‌كند».[3]

ب. احياى جامعه مرده: «در خاندان ما دوازده مهدى است .... آخرين آنان، نهمين فرزند من است كه به حق قيام مى‌كند و خداوند زمين (جامعه) مرده را به دست او زنده مى‌كند»[4] و نيز: «خداوند زمين (جامعه) را با عدل قائم، در هنگام ظهور او زنده‌

[1].« ... أبطل ما كان في الجاهلية و استقبل الناس بالعدل و كذلك القائم، إذا قام يبطل ما كان في الهدنة ممّا كان في ايدى الناس و يستقبل بهم العدل»: ابو جعفر محمد بن حسن طوسى، التهذيب، ج 6، ص 154، ح 1؛ محمّد بن حسن حرّ عاملى، وسائل الشيعه، ج 15، ص 77، ح 20016؛ همان، اثبات الهداة، ج 3، ص 454.

[2].« اوّل ما يظهر القائم من العدل أن ينادى مناديه: أن يسلم صاحب النّافلة لصاحب الفريضة الحجر الاسود و الطّواف»: محمّد بن يعقوب كلينى، كافى، ج 4، ص 427، ح 1؛ محمّد بن على بن بابويه قمى( صدوق)، الفقيه،( قم: انتشارات اسلامى، 1413)، ج 2، ص 525، ح 33؛ محمّد بن حسن حرّ عاملى، وسائل الشيعه، ج 13، ص 328.

[3].« اول ما يبتدى عدل المهدىّ أن ينادى فى جميع العالم: الا من كان له عند شيعتنا دين فليذكره حتّى يرد الثّومة و الخردلة»: محمّد باقر مجلسى، بحار الأنوار، ج 53، ص 34؛ كامل سليمان، يوم الخلاص، ج 2، ص 641؛ على حائرى يزدى، الزام الناصب، ص 220.

[4].« منّا اثنا عشر مهديّا .... و اخرهم التاسع من ولدى و هو القائم بالحقّ، يحيى اللّه به الارض بعد موتها ...»:-- محمّد بن على شيخ صدوق، كمال الدين، ج 2، ص 317، ح 3؛ همان، عيون اخبار الرضا عليه السّلام، ج 2، ص 68، ح 26؛ فضل بن حسن طبرسى، اعلام الورى، ص 406.