بسنده مى‌شود. امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد: «مركز سلطنت او كوفه و مركز قضاوت او مسجد اعظم كوفه است. مركز بيت المال و محلّ تقسيم غنايم جنگى مسلمانان، مسجد سهله است ...».[1] «آن‌گاه به سوى كوفه مى‌رود و در نجف كوفه، ساكن مى‌شود. سپس سپاهيان خود را از آنجا به سراسر [دنيا] مى‌فرستد تا به دفع عمّال دجّال بپردازند. پس زمين را از عدل و داد آكنده مى‌سازد ...».[2]

از ويژگى‌هاى «كوفه» به‌عنوان پايتخت حكومت جهانى مهدى (عج) گستره زمانى و مكانى آن است كه تاكنون هيچ پايتختى از چنين گسترش و وسعتى برخوردار نبوده است. مسجد جامع اين شهر (مسجد كوفه)، مركز قضاوت و حكمرانى آن حضرت و مسجد سهله نيز محل زندگى و تقسيم بيت المال و غنايم خواهد بود. علاوه بر اين حضرت مهدى عليه السّلام در اين شهر مسجدى بزرگ خواهد ساخت كه محل اجتماع و نماز جماعت مسلمانان و مركز فعاليت‌هاى فرهنگى و آموزش قرآن خواهد بود: «چون قائم ما قيام كند، زمين به نور پروردگارش روشن مى‌گردد ... در پشت كوفه، مسجدى بنياد مى‌نهد كه براى آن هزار در باشد و خانه‌هاى كوفه، به حيره و رود كربلا متّصل گردد».[3]

امير مؤمنان على عليه السّلام نيز مى‌فرمايد: «گويا شيعيانمان را در مسجد كوفه مى‌بينيم كه خيمه زده‌اند و قرآن را همان‌گونه كه نازل شده است، به مردم ياد مى‌دهند. بدانيد كه وقتى قائم قيام مى‌كند، مسجد را خراب كرده و قبله‌اش را درست مى‌نمايد».[4]

[1].« دار ملكه الكوفة و مجلس حكمه جامعها و بيت ماله و مقسم غنائم المسلمين، مسجد السهلة ...»: محمّد باقر مجلسى، بحار الأنوار، ج 53، ص 11؛ مصطفى آل سيّد كاظمى، بشارة الإسلام، ص 272.

[2].« ثمّ يسير إلى الكوفة فينزل على نجفها، ثمّ يفرق الجنود منها إلى الامصار لدفع عمّال الدّجال، فيملأ الارض قسطا و عدلا ...»: محمّد بن محمّد شيخ مفيد، الارشاد، ج 2، ص 38؛ على بن عيسى اربلى، كشف الغمه، ج 2، ص 462.

[3].« انّ قائمنا إذا قام أشرقت الارض بنور ربّها .... و يبنى في ظهر الكوفة مسجدا له الف باب و تتصلّ بيوت الكوفه بنهر كربلاء بالحيرة»: ابى جعفر محمّد بن حسن طوسى، كتاب الغيبة، ص 468؛ سعيد بن هبة اللّه راوندى، الخرائج و الخرائج،( قم: مؤسسه امام مهدى، 1409)، ج 3، ص 1176؛ محمّد بن حسن حرّ عاملى، اثبات الهداة، ج 3، ص 527، ح 430.

[4].« كأنى أنظر إلى شيعتنا بمسجد الكوفة و قد ضربوا الفساطيط يعلّمون النّاس القرآن كما أنزل؛ أما إنّ قائمنا- إذا قام، كسّره و سوى قبلته»: ميرزا حسين نورى، مستدرك الوسائل، ج 3، ص 369، ح 383؛ محمّد بن ابراهيم نعمانى، الغيبة، ص 318، ح 3؛ محمّد باقر مجلسى، بحار الأنوار، ج 52، ص 362، ح 139.