فصل سوم: شكل‌گيرى جمهورى اسلامى‌

دولت موقت مهندس مهدى بازرگان‌

امام در حكم خود به نخست‌وزير دولت موقت با بيان شرط در نظر نگرفتن روابط حزبى و گروهى، چهار وظيفه اساسى براى دولت موقت تعيين كرد:[1]

1. اداره امور مملكت؛

2. انجام رفراندوم درباره تعيين نظام سياسى كشور؛

3. تشكيل مجلس منتخبان مردم براى تصويب قانون اساسى؛

4. برگزارى انتخابات مجلس نمايندگان ملت طبق قانون اساسى جديد.

امام خمينى ضمن حمايت جدى از بازرگان، دولت او را دولت شرعى معرفى كرد و از مردم خواست كه از آن حمايت كنند.[2] با اين حمايت تمامى اعتصاب‌ها شكسته شد.

با تشكيل دادگاه‌هاى انقلاب اسلامى، محاكمه عاملان جنايت‌هاى رژيم پهلوى و مزدوران قدرت‌هاى سلطه‌گر آمريكا و انگليس و رژيم اشغالگر قدس آغاز شد.

بازرگان در 25 بهمن كابينه خود را كه همگى از اعضا يا طرفداران نهضت آزادى و جبهه ملى بودند، معرفى كرد. با استقرار دولت موقت امام خمينى در دهم اسفند به قم عزيمت كرد.

به رغم تأكيد مكرر مردم ايران در تظاهرات‌هاى چند ميليونى، بر شعار «استقلال، آزادى،

[1]. روزنامه‌هاى كيهان و اطلاعات، 15/ 11/ 57

[2]. كوثر، ص 246