برپايه اعتقاد به اين اصل، او جهان را به آفريننده و آفريده تقسيم مى‌كند:

خالق و آفريننده جهان و همه عوالم وجود و انسان، تنها ذات مقدس خداى تعالى است كه از همه حقايق مطلع است و قادر بر همه چيز است و مالك همه چيز.[1]

در نگاه امام‌خمينى سه عالم ملك، ملكوت و لاهوت از مراتب هستى‌اند.

كره زمين در مقابل عالم و كل هستى (حتى در مقابل عالم ماده) و عالم ماده در برابر عالم ماوراى طبيعت، ذره‌اى بيش نيست و عالم ماوراى طبيعت نيز در مقابل اراده خدا، ارزش محسوسى ندارد.[2]

عالم ملك، دنياست و عالم ملكوت نيز عالم غيب است كه ملكات صالحه و فاسده انسان در آن ظاهر مى‌شود.[3] عالم لاهوت در عالم غيب آخرت وجود دارد كه در آن، جهنم و بهشت هست و انسان در اين دنيا بدان‌سو در حركت است. در اين ديدگاه، مرگ تداوم زندگانى اين‌جهانى است و آن جهان، دار بقا و سراى جاويدان است. در نتيجه اين دنيا با آخرت ارتباط كاملى دارد و مقدمه آن است كه بايد اعمال اين جهان در راستاى حركت تكاملى به سوى آخرت سازمان يابد.

3. انسان‌شناسى امام‌خمينى‌

انسان‌شناسى امام در واقع بخشى از هستى‌شناسى اوست؛ چه او انسان را در كليت هستى و به عنوان بخش اساسى آن برمى‌رسد، بدين معنا كه نگاه وى به ماهيت انسان، ابعاد وجودى و نيز دامنه حيات و زندگانى او، به جايگاه كلى او در هستى ارتباط مى‌يابد؛ زيرا در اين نگاه، انسان آفريده خداوند در نظر گرفته مى‌شود كه به دليل برخوردارى از قوه ناطقه و عقل مى‌تواند بينديشد و از سويى با توجه به برخوردارى از آزادى مى‌تواند تصميم گيرد و راه خويش را برگزيند. از اين‌رو، امام عامل همه شكست‌ها و پيروزى‌ها و سعادت و شقاوت را خود انسان مى‌داند. ادراكات انسان تقريباً نامتناهى است (به دليل قوه عاقله‌اى كه در انسان‌

[1]. همان.

[2]. همان، ج 7، ص 173.

[3]. بنگريد به: همان، ج 5، ص 369- 367.