حكيم مطلق و در نتيجه واجد عدالت مطلق است؛ بدين‌معنا كه خداوند، هم در بعد تكوين يعنى خلق و تدبير عالم و هم در بعد تشريع يعنى قانونگذارى براى بشر و ارسال رسل، عادل مطلق است. در واقع از نگاه امام، برقرارى عدالت خواست خداوند است.[1]

به گفته امام‌خمينى:

اسلام خدايش عادل است؛ پيامبرش هم عادل است و معصوم؛ امامش هم عادل و معصوم است؛ قاضى‌اش هم بهتر است كه عادل باشد. فقيهش هم بهتر است كه عادل باشد. شاهد طلاقش هم بهتر است كه عادل باشد. امام جماعتش هم بهتر است كه عادل باشد. امام‌جمعه‌اش هم بايد عادل باشد؛ از ذات مقدس كبريايى گرفته تا آخر ... زمامدار هم بايد عادل باشد. ولات هم بايد عادل باشند ....[2]

در نگرش امام حتى قانون الهى كه همان احكام و تعاليم مكتب اسلام است، «براى اجراى احكام و بسط عدالت در سراسر جهان مقرر شده است.»[3] نيز تأكيد مى‌كند كه در آيين اسلام «قوانين مربوط به امور مالى از قبيل ماليات و بيت‌المال و شيوه جمع‌آورى ماليات از همه اقشار و طبقات جامعه به طرز عادلانه‌اى تدوين و تنظيم شده است.»[4]

چهار. عدالت، ارزشى برتر و تغييرناپذير و شاخص حكومت اسلامى‌

امام‌خمينى برقرارى و تحقق عدالت در جامعه را در رديف اصول و پايه‌هايى نظير توحيد قرار داده است:

ارزش‌ها در عالم دو قسم است: يك قسم ارزش‌هاى معنوى از قبيل ارزش توحيد و جهاد مربوط به الوهيت و از قبيل عدالت اجتماعى، حكومت عدل و رفتار عادلانه حكومت‌ها با ملت‌ها و بسط عدالت اجتماعى در بين ملت‌ها ... كه تغييرپذير نيست.[5]

از اين‌رو در ديدگاه ايشان، عدالت موضوعى است كه هيچ يك از ملاحظات نمى‌تواند آنها را تحت‌الشعاع قرار دهد. امام تحقق عدالت در جامعه را نه به‌عنوان يكى از اهداف نظام‌

[1]. محمدحسين جمشيدى، نظريه عدالت از ديدگاه امام‌خمينى، ص 449.

[2]. روح‌الله موسوى‌خمينى( امام)، صحيفه امام، ج 3، ص 304.

[3]. همو، شئون و اختيارات ولى‌فقيه، ص 30.

[4]. همان، ص 20.

[5]. همو، صحيفه امام، ج 11، ص 1.